Na mijn diagnose eind 2010 ben ik lekker eigenwijs zelf aan de slag gegaan. Geen psycholoog of coach, Ritalin uitproberen op recept van de psychiater en hopen dat ik met de nieuwe kennis vooruit zal gaan. Dat ging een tijd goed, maar begin vorig jaar merkte ik dat ik toch wat meer hulp kan gebruiken.
Diagnoses stellen duurt lang
Na een vrij eindeloos diagnostisch traject, ondanks mijn urgente hulpvraag omdat ik keihard af ga op een burn-out, krijg ik eindelijk dezelfde diagnose en professionele hulp. Een lange weg volgt waarin intensieve begeleiding de voornaamste focus is, verder neem ik rust want ik kan steeds minder. Tijdens het proces vind ik eindelijk een medicijn wat voor mij werkt, sinds een aantal maanden gebruik ik dexamfetamine. Omdat mijn fysieke klachten de laatste tijd alleen maar erger lijken te worden is het tijd om uit te vogelen of er misschien een medische oorzaak speelt. Om zeker te zijn dat ik geen bijwerkingen heb, wat de psychiater en ik onwaarschijnlijk vinden, stop ik een week met mijn medicijnen. Niks kunnen doen en geen medicatie gebruiken is echt een ingewikkelde combinatie, wat duurt deze week lang!
Pijn, moe en verschrikkelijk onrustig
Mocht ik enige twijfel hebben dat dexamfetamine voor mij werkt, dan is die nu weggenomen. De onrust uit zich mentaal en fysiek, ik kan mijn hoofd niet bij een programma of film houden (en ik kijk vooral wat ik werkelijk wil zien op TLC en Netflix) en ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aan moet. Ik blijf pijn hebben en ben gesloopt, zo moe ben ik. Maar ik blijf onrustig en probeer met wat kleine huishoudelijke klusjes mijn onrust wat te bedwingen. Want als ik echt wat ga ondernemen moet ik na vijf minuten al afhaken, zelf ergens heen gaan lukt al niet eens en al snel is het me teveel. Ik zit mezelf lekker in de weg.
Doorzettingsvermogen komt uit mijn tenen
Ik ben blij dat ik na morgen weer mijn medicatie mag gebruiken. Misschien dat ik in de toekomst een ander hulpmiddel kan inzetten, maar nu ik gevangen zit in mijn lijf is dit echt een redmiddel voor mij. Het doorzettingsvermogen komt uit mijn tenen want ik moet nu de pijn én de onrust bedwingen, die energie heb ik niet. Het is voor het goede doel: een diagnose gemakkelijk uitsluiten om zo bij de juiste diagnose te kunnen komen. Maar wat ben ik blij als ik weer iets minder last heb van onrust, en nog blijer wanneer ik weet wat er met me aan de hand is. Met een sterke geest kom ik een heel eind, maar ook daar zit een einde aan. Nog een dag zonder medicatie en nog vier dagen wachten tot mijn afspraak in het ziekenhuis. Ik mag toch hopen dat ik snel wat meer weet!
adhdvrouw 
Ik ben op dit moment op vakantie in Brazilië en mij werd sterk door psychiater en psycholoog afgeraden met mijn dex die kant op te gaan. Ik slik dit middel nog maar enkele maanden, maar het verbaasd mij ten zeerste hoe enorm ‘slecht’ het met mij gaat zonder dit medicijn. Ik heb last van pijn (hoofdpijn/buikpijn door de stress), ben enorm onrustig, heb een héél kort lontje (tot ongenoegen van mijn partner), meer dan normaal last van stemmingswisselingen, kan mijn eigen gedachten niet meer goed volgen, concentratie van een pinda, enzovoorts… ik herken mij dus zo goed in bovenstaand verhaal! Nog 6 dagen, dan mag ik weer. Kijk er zo naar uit!
Hoe moet het straks nou toch met al die mensen die dex slikken en het niet meer kunnen krijgen/betalen?!
LikeLike
Dat het wordt afgeraden om naar bepaalde landen deze medicatie mee te nemen kan ik me wel voorstellen. Je kan net pech hebben met de persoon die je medicijnpaspoort wil controleren en je hebt een hoop ellende te pakken! Helaas is mijn ervaring dat een week zonder al dikke ellende is, ik hoop van harte dat er snel een oplossing gaat komen. Honderden euro’s bijbetalen om een farmaceutisch bedrijf rijk te maken gaat me toch wat ver…
LikeLike
nadat ik een opleiding reading en healing heb gedaan, waar meditatie een groot onderdeel was (gronden/aarden) ben ik langzaam gestopt met de medicatie. ik begon ooit met 70mg/dag (30-30-10), wat al snel 30-20-10 werd. Die laatste vergat ik nogal eens dus werd de medicatie bijgesteld tot 30-20. Maar sinds ik de meditatietraining heb gedaan ben ik gestopt met de middagmedicatie, dus nam ik alleen ’s ochtends nog om wakker te worden, en die ook afgebouwd naar 20 en toen mee gestopt. Als ik voel dat ik onrustig word ga ik mediteren of hardlopen. Dat laatste helpt me vooral heel erg en in de zomer begin in de dag met zwemmen.. gewoon heerlijk baantjes in het zwembad. Het zorgt ervoor dat ik de werkdag dan rustig kan beginnen. Ik merk wel dat ik soms weer drukker praat dan met medicatie.. en ook dat ik wat lichtelijk meer chaotisch ben. Maar ik voel me ook veel prettiger dan met de troep in mijn lijf. En ik merk dat de omgeving en ook goed op reageert. IK heb gewoon aangegeven dat ik weiger nog langer die troep te slikken behalve als ik voor mijn gevoel te onrustig ben en het op die dat te belangrijk is dat ik goed gefocust ben. Maar het werkt. Hulp vragen in de omgeving heb ik ook langzaam moeten leren. Een geheel rustig persoon zal ik nooit worden, chaos zal altijd mijn middlename zijn. Maar zonder die chemische troep probeer ik het wel te redden. Het maakt me rustiger, maar ik heb zo langzamerhand mijn twijfels of het nu allemaal wel zo goed voor me is. Verder vooral veel omega 3 slikken en sinds kort een ander natuurlijk middel. LTO3.. maar van dat laatste merk ik niet zoveel verschil
LikeLike
@karin, merk je nu al wel wat van LTO3? Ik doe het al 3 jaar zonder medicatie. Heb een half jaar ritalin uitgeprobeerd, maar vond het niks. Ik los het ook voornamelijk op met sport en meditatie. echt rust in mijn lichaam heb ik ook niet, daarom rook ik ook af een toe een jointje. Zo lukt het me allemaal aardig. Ik ben zelfs een voltijd HBO opleiding aan het combineren met een pasgenboren baby. Gaat tot nu toe ook goed. Soms denk ik ook wel aan medicatie, maar wil aan de andere kant ook niet afhankelijk worden als het nu ook goed gaat.
LikeLike