Bad Medicine, iemand een pilletje??

Helemaal weer in het nieuws momenteel, de vergoedingen die worden beperkt, de zin en onzin over medicatie. Onze “vrienden” van de Monitor deden daar laatst nog een lekker schepje bovenop. Ik heb altijd al zoveel uit te leggen aan de omgeving als het gesprek op mijn medicatiegebruik aankomt.

Natuurlijk hoste ik ook niet direct de polonaise tot aan het plafond en terug met confetti tussen mijn tanden na het stellen van mijn diagnose, maar na een paar weken was ik er al aan gewend geraakt. Ik was toch wel erg blij dat er eindelijk doelgericht aan mij gesleuteld kon worden. Beter laat dan nooit is het motto toch? Medicatie is daar een onderdeel van, ook ik heb daar nogal sceptisch tegenover gestaan in het begin. Ik had mijn ervaring met de antidepressiva van acht jaar geleden nog fris in mijn geheugen. Dat goedje was niet zo fijn en naar mijn inzien ook niet nodig geweest! Ik stond voor een keuze, ik had volgens de dokter een postnatale depressie na de geboorte van de jongste en ik was zo ontzettend moe geraakt. De dokter stelde twee mogelijkheden voor; of een periode van opname met totale rust of medicatie slikken, zodat ik er in combinatie met begeleiding weer bovenop zou komen. Ziekenhuizen, niet mijn favorite place to be!  Ik “koos” dus voor optie 2..

Medicatie… Again?

Nu ik jaren later in behandeling ben voor mijn ADHD en mijn eigen dokter Rossi uiteraard over medicatie begint voel ik met heel mijn lijf weer die weerstand opkomen. Hij legt mij geduldig uit hoe de vork in de steel zit, dat deze medicijnen iets heel anders doen dan die antidepressiva. Niet geheel onbelangrijk; hij stelt mij gerust dat als het echt niks oplevert ik er gewoon weer mee kan stoppen. Ik zou zelfs in de weekenden kunnen overwegen het niet in te nemen. Dat was de doorslag, ik ging akkoord. Het blijkt nog een heel gezoek want ik reageer op de eerste drie reguliere middelen totaal verkeerd of totaal niet, terwijl mijn vrienden van de medicatiegroep prachtige resultaten boeken. Hoezo werkt het niet bij mij? Heb ik dan wel ADHD? De psychiater legt uit dat iedereen anders reageert op bepaalde stoffen in medicijnen, en ik helaas bij de groep hoor waarbij het niet aanslaat. Top, weer een afwijking op het lijstje toegevoegd!

Het slaat aan!

De Dexamfetamine slaat aan! Wel nog zoeken naar de juiste dosering, maar het helpt! En het goede nieuws is;  ik ben geen dooie zombie geworden die niet meer van de bank af kan komen. Hier was ik bang voor, maar ook dat is een kwestie van de juiste dosering volgens dokter Rossi. Het feit dat ik meer dan 15 kilo in korte tijd ben afgevallen lijkt een mooie bijkomstigheid, maar zorgt er helaas ook voor dat ik slap en lusteloos kan worden. Een diëtiste helpt mij aan de juiste voedingsmiddelen en het lijkt nu een beetje te stabiliseren. Als mensen grapjes maken omdat ze ook zo gemakkelijk willen afvallen moet ik daar ook best om lachen, maar geloof mij, het is beter de medicijnen niet nodig te hebben hoor.

Innametijd en rebounds

Door mijn chaotische brein vergeet ik regelmatig de innametijd. Heb ik nou wel of niet die pillen ingenomen? Een dubbele dosis of een vette rebound door geen inname maakt het er allemaal niet beter op en zorgt ervoor dat ik met gierende hartkloppingen nog wel eens denk dat mijn laatste uur heeft geslagen. Op aandringen van vriendinnen en dokter Rossi heb ik een pillendoosje gekocht. Gelukkig gaat het al stukken beter. Nu onze jongste ook aan de medicijnen is, moet ik er zeker goed op letten dat ook hij op tijd zijn goedje binnenkrijgt. Zeker voor je kind wens je geen heftige rebound. Ik had nooit gedacht dat hij medicatie zou gaan slikken, omdat ik altijd anti-medicijnen was. Vaak dacht ik; “neem maar een visoliecapsule of brandnetelthee of ga gewoon een eind hard fietsen”. Mijn mening is behoorlijk veranderd sinds ik zelf een ervaringsdeskundige ben geworden en weet dat medicatie veel kan opleveren, zoals wat rust in de tent en het tijdig af kunnen maken van je werk. De knoppen staan niet alle 100 op vol volume. Zeker de helft is op zacht gezet dankzij die pillen.

Medicijnen??

Op een feestje of festival blijkt het nogal ongeloofwaardig als je met je potje Dex naar binnen wilt en een grote boze beveiliger je weer eens uit de rij haalt. Jaajaa.. medicijnen zeg je? Heb je daar dan een bewijs van?  Met een rood hoofd sta ik weer eens mijn tas op zijn kop leeg te schudden en rollen er tampons, kapotte panty’s, lippenstiften, tig sleutels en andere zooi uit voordat ik uiteindelijk mijn medicijnenlijst weet te vinden. Meestal zit dat verrekte briefje met het hele Opiumwet verhaal en allerlei stempels van het ministerie standaard in mijn tas. Ook op vakantie is het trouwens handig dat ik het briefje meeneem, want vooral over de grens heb je heel wat uit te leggen als je met je eigen XTC lab België binnen wil treden. “Alleeeehh… verboden middelen madammeke, u mag even mee naar het politiekot voor nader uitleg”. Ik probeer er dan nog een lolletje van te maken; “U bent toevallig niet die foute agent uit Samson en Gert en Megamindy?” Ohh Niet dus…. De zeer ernstig kijkende agent is niet in voor grappen en zuchtend rij ik dus maar braaf achter hem aan naar het bureau. Eigen schuld wordt mij in de auto nageroepen, want daar was namelijk al voor gewaarschuwd toen ik mijn zak pillen in ontvangst nam bij de Apotheek.

Morgen sta ik gewoon weer met mijn receptenbriefje bij de pillengroothandel om bij mijn plaatselijke medicijnman weer een potje of zes op te halen voor de aankomende maand.  Ik ga dan eerst wel even thuis de handel afgooien voordat ik misschien spontaan  besluit af te reizen naar België.

Bon Jovi Bad Medicine

Foto: Albert Sonneveld.nl