Verjaardagen en Karientje, twee dingen die niet erg lekker matchen. Of dit nu specifiek ADHD gerelateerd is weet ik niet maar het zal er in ieder geval niet aan bijdragen om een relaxte fuif te organiseren. Mijn eigen verjaardag sla ik al jaren over, maar voor de kinderen kan ik dat niet maken het niet te vieren. Ik ben dus minimaal drie keer per jaar overgeleverd aan die killing stressdagen. Hapjes, drankjes, taarten, kadootjes, slepen met stoelen en staantafels, gaan we binnen of toch buiten. En last but not least, de soms uiterst ingewikkelde relaties tussen bepaalde familieleden en/of vrienden.
Niet druk maken?
Het familiediner van Bert van Leeuwen is er niets bij. Mijn wederhelft zegt altijd doodleuk “Joh, daar hoef jij je toch niet druk om te maken?”. Niet druk maken? Dat zeg je tegen mij?? Ik stuiter al dagen van te voren met welke culinaire hoogstandjes ik dit jaar de familie eens ga verblijden. Ik heb ooit een avondworkshop taarten maken gevolgd dus die taart voor zo’n 40 man kan ik best zelf even bakken en decoreren. Vijf keer rijden voor alles is in- en uitgeladen bij de supermarkt, de lollige caissière die bij de vijfde keer weer dezelfde grap maakt of ik soms een hongerwinter verwacht. Ik voel dan een ontzettend HJB-tje* aankomen, maar ik houd me in en kan redelijk neutraal de tent verlaten.
Weer een bui
De avond van te voren zie ik per ongeluk een weerbericht langskomen, ik word er niet vrolijk van. Ik geef wederhelft de opdracht met een bloedvaart naar mijn ouders te rijden om de partytenten op te halen. Ze wonen hier zo’n 100 kilometer vandaan dus dat is al gauw een avondvullend programma. Hij kent deze buien en hij weet niet hoe snel hij achter het stuur moet kruipen om dat ding op te halen. Twee van de drie kinderen zijn hoogzomer jarig dus in gedachten zie ik dan altijd een zonnig tuinfeest voor me.
Als de grote dag is aangebroken, regent het vaak dat het giet en spoelt mijn laatste beetje goede humeur met de regenbuien mee de put in. Donderwolken pakken zich samen boven mijn hoofd en huis, ik wil voor mijn jarige kind een vrolijke zonnige dag met bijbehorende blije olijke moeder uit de Bona boterreclame die de boel op rolletjes laat lopen en dartelend met koffie en bitterballen langs de visite gaat. Zonder vlekken op haar nieuwe jurk, de hond in de slagroomtaart of smoezelige glazen omdat de vaatwasser of ik die waren toch waren vergeten te wassen. Of dat je aan het eind van de dag je koelkast opentrekt en er nog hapjes voor een heel weeshuis staan te wachten, oeps vergeten.
Sorry kinderen, jullie hebben geen olijke Bona botermoeder getroffen, hoe lief ik ze ook vind en hoe ik ook mijn stinkende best doe. Ik heb altijd op de dag des onheils ernstig de behoefte om de eerste de beste trein naar Fucking Nowhere te nemen. Als iemand mij die ochtend een enkele reis Siberië zou aanbieden zou ik meteen gaan, terwijl ik kou haat en ook nog eens heimwee heb.
Niet perfect, dat kan niet
Al vaak is dit onderwerp besproken, waarom voelt het of dat mijn leven er van afhangt als een verjaardagspartijtje niet perfect verloopt? En heeft mijn kind een minder leuke dag als de tent of tafels niet helemaal in VTwonenstijl zijn versierd? Nooit tevreden met 80%, maar altijd 200% van mijzelf eisen, dat is wel een typische ADHD-eigenschap wat ik ook terug hoor bij mijn #clubvandruk-lotgenoten. Mevrouw de psychologe gaf mij de tip om een overzichtelijk plan te maken en alles af te vinken om rust te creëren in mijn chaotische warhoofd. Op zich geen verkeerd idee dus bij de eerstvolgende verjaardag maar in de praktijk gebracht. Maar waar heb ik dat verrekte ding gelaten? Ik heb de hele dag dat plan gezocht en natuurlijk niet gevonden. “Schat, haal jij toch maar even snel die partytenten op. Piet Paulusma voorspeld regen morgen.”
*HJB tje: vriendelijke afkorting voor ‘houd je bek’.
adhdvrouw 