‘Chill vakantie’

Al maanden hebben mijn vriendinnen en ik het er al over, ‘onze chillvakantie’. In de winter de kou ontvluchten, lekker naar het zonnetje! Dat klinkt heerlijk toch? Zon, zee, strand, cocktails – even de regen vergeten. We zijn er al snel over uit dat het in februari 2016 moet gaan gebeuren. Drie weken geleden hebben we dan uiteindelijk geboekt, een weekje naar een all inclusive hotel in Marrakech. Een week later zouden we al vertrekken. Ik kijk er enorm naar uit, afgelopen december hebben mijn vriend en ik de sleutel van ons huis gekregen, dus een weekje ‘niks doen’ klinkt als muziek in mijn oren. 

Chillen is mijn hobby en talent

Ik hou van chillen, serieus het is mijn hobby en mijn talent. Maar sjonge jonge, wat kan het soms van korte duur zijn. Lig ik lekker in het zonnetje te shinen, bedenk ik me dat ik iets vergeten ben uit de hotelkamer, eenmaal terug en gesetteld, bedenk ik me dat ik eigenlijk wel wat drinken had gelust, weer terug naar de bar. Mijn vriendinnen kijken geamuseerd toe als ik weer eens iets vergeten of kwijt ben. Binnen het half uur sta ik minstens vier keer op. Als ik naar mijn vriendinnen kijk, zie ik dat het hen al genoeg energie kost om zich van buik naar rug te verplaatsen. Helemaal prima, ze krijgen in ieder geval om het kwartier wat te drinken.

Op tijd klaar zijn

Dan is er nog een punt waar ik nu weer stress van krijg, het op tijd klaar zijn. Ik ben over het algemeen het meest snel klaar met omkleden. Maar toch krijg ik het 9 van de 10 keer voor elkaar dat mijn vriendinnen op mij moeten wachten. Zo ben ik elke dag zeker zes keer op zoek naar mijn zonnebril, om hem telkens op dezelfde plek te vinden. Als het mijn zonnebril niet is, is het wel mijn telefoon of aansteker. Maar goed, ik maak me er niet druk om, het is tenslotte een chill vakantie!

Soms is ADHD wél lastig

Soms zijn er ook momenten dat ik mijn ADHD wel als lastig of stom ervaar. Dit zijn de momenten waarbij het me soms erg duidelijk wordt dat ik niet alles kan. Zo gaan we op een dag winkelen in Marrakech, het nieuwe gedeelte van de stad. Na de halve stad leeg gekocht te hebben, merk ik aan mezelf dat ik het zat ben. Ik ben prikkelbaar en in mezelf teruggetrokken. Over dit gevoel kan ik me nauwelijks heen zetten. Het liefst wil ik schreeuwen, mijn frustratie tonen en gewoon heel erg hard huilen. Eigenlijk kan ik in deze situaties geen prikkel meer verdragen. De meiden willen nog naar het andere gedeelte van Marrakech. Ik zie dit echt niet zitten, mijn grens is bereikt. Toch vind ik grenzen aangeven erg moeilijk, vooral als ik denk mijn vriendinnen dan tekort te doe ook al weet ik dat er een uitbarsting kan volgen. In het verleden was ik meegegaan met alle gevolgen van dien. Tegenwoordig lukt het me beter om een oplossing te vinden waarbij ik op de eerste plaats mijzelf help en anderzijds mijn vriendinnen niet teleurstel.

Naar mijn grenzen luisteren

Dus daar zit ik dan, alleen op een zonnig dakterras, te genieten van een cappuccino. De meiden gaan verder met winkelen in de oude stad, ik kies voor deze optie. Het eerste kwartier ben ik nog erg gespannen en onrustig. Hierna voel ik de spanning iets afnemen. Ik merk dat ik iets rustiger wordt en bedenk dat ik aan het genieten ben. Na ruim een uur komen de meiden mij weer ophalen. Zij zijn blij met hun aankopen, en ik ben weer opgeladen en vrolijk. Heerlijk!