Jij bent niet normaal!

Dat is wat ze zegt. “Jij bent niet normaal.” Met uitgestoken vinger. En of mijn vrienden er nooit iets van zeggen? Waarvan eigenlijk? Ik weet het niet en ik kan geen woord meer uitbrengen. Zo boos ben ik, hoe durft ze zo tekeer te gaan tegen mij? Alle woorden vallen over elkaar heen in mijn hoofd en ik kan er geen te pakken krijgen die recht doen aan mijn gevoel. De tranen lopen over mijn wangen en het liefst loop ik weg om nooit meer terug te komen.

Ik kan er niks aan doen

Maar weglopen is geen optie. Ik zit op mijn werk en sleur mezelf door de dag heen, de tranen blijven komen. Die had ze niet geloofd trouwens, ze vond het emotioneel gedoe. Maar ik kan er niks aan doen, ik huil al bij de Robijn reclame, laat staan bij zo’n gesprek. En de emotie is echt. Al is er dan heel veel van.

Het gesprek blijft maar hangen in mijn hoofd. Ik herhaal alle zinnen en bedenk wat ik eigenlijk had moeten zeggen. Het helpt niks. Mijn denkbeeldige gesprekspartner houdt niet op me neer te sabelen. Tussen de flarden gesprek door besluit ik dat er iets moest veranderen. Als ik zo doorga blijft er niks van me over. Ik wil zo graag gelukkig zijn, en op de goede dagen kost dat minder moeite dan op de slechte. Maar nu is het niet eens de moeite van het proberen meer waard. Ik zie alleen maar een groot zwart gat. Hoe ik ook mijn best doe, het is toch nooit goed. Waarom nog proberen? Ik bedoel het toch goed? Waarom lukt het niet? Waarom krijg ik iedere keer op mijn donder voor dingen waar anderen mee wegkomen?

Nooit goed genoeg

Ben ik niet normaal? Hoe ben ik zo geworden dan? Dat ik niet helemaal in het standaard hokje pas is niks nieuws. Ik dacht dat dat kwam door mijn jeugd. Niet hetzelfde als die van andere kinderen. Door het gepest worden op school. Door de middelbare schooltijd waar ik iedere seconde van haatte. Maar waar ik alsnog op mijn 15e mijn diploma haalde, met een zeer uitgekiende 5,7 gemiddeld. Of door de Pabo waar ik naartoe ging en absoluut niet kon aarden. Waar ik trouwens een kneiter van een depressie opliep omdat ik me probeerde aan te passen en dat nooit goed genoeg lukte. En daarna zijn er meer van dat soort periodes geweest. Altijd het gevoel te kort te schieten, altijd proberen het goed te doen. Of beter te doen. Boven mijn eigen verwachting uit te stijgen.

Het lijkt wel of deze periodes steeds sneller terugkomen en langer duren. Soms denk ik dat ik op de goede weg ben, maar nee…. toch niet. En ik wil het niet! Ik wil niet zo zijn. Apathisch, moe, prikkelbaar. Een moeder die tegen haar kinderen schreeuwt. Vanwege de stress. Vanwege moe. Ja, vanwege wat eigenlijk? Vanwege een glas dat omvalt? Zo kan het niet blijven. Ik maak een afspraak met de huisarts en begin te lezen over depressie. Ondertussen gaat het werk gewoon door en ik bestel online serotonine pillen om te kijken of die me de dag door kunnen helpen. Het helpt iets.

Ben ik anders?

Terwijl ik nadenk over alle dingen die mij anders gemaakt hebben, waardoor ik nu blijkbaar niet meer in het stramien pas begint me iets te dagen. Wat nu als ik die dingen heb meegemaakt, omdát ik anders ben? Dat niet de dingen mij gemaakt hebben, maar ik de dingen? Dan is er dus echt iets aan mij dat anders is! Maar dan is er misschien ook wel iets aan te doen! Of op zijn minst te begrijpen.

Ik begin erover te praten en op aanraden van mijn zwager lees ik een boek dat me volgens hem verder kan helpen. Het is de Hulpgids ADHD van Hallowel en Ratey. Ik moet afwisselend huilen van het lachen en van ellende tijdens het lezen. Zó herkenbaar, zó pijnlijk. En ook wel heel grappig. En fijn! Dat de depressieve klachten een gevolg kunnen zijn van niet behandelde ADHD had ik zelf nooit bedacht. Als dit het is dan weet ik wat er met me aan de hand is! Dan ben ik dus niet de enige. Dan ben ik nooit meer zo alleen. Ik besluit het aan te kaarten tijdens mijn huisartsbezoek.

Niet de juiste hulp?

In de wachtruimte van de huisarts moet ik mezelf bijna aan mijn stoel vastbinden. Zo graag wil ik op dit moment ergens anders zijn. Maar ik moet nu doorzetten van mezelf. Ik blijf. In het gesprek met de huisarts vertel ik wat me allemaal dwars zit. Hij stelt de vragen die erbij horen en concludeert dat het inderdaad behoorlijk depressieve klachten zijn. Ik wil heel graag nog vertellen wat ik heb gelezen over ADHD en dat ik denk dat dat wel eens de oorzaak zou kunnen zijn maar mijn zorgvuldig voorbereide betoog valt helemaal uit elkaar. Ik durf niet goed en de huisarts vind het wel interessant maar toch niet zo heel waarschijnlijk. Met een doorverwijzing naar de praktijkondersteuner, wat ik eigenlijk niet wil, “Maar dit is een hele goeie” en een stevige handdruk sta ik weer buiten.

Dit is het niet. Zo’n praktijkondersteuner is leuk, maar ik denk niet dat ik daar mijn ei kwijt kan. Het is niet goed genoeg. Maar ik wacht toch de telefonische intake maar even af. Je weet maar nooit of er misschien toch wel een fijne klik is. Enzo. Gelukkig is er een plan B achter de hand. Mijn zwager kan proberen of ik bij zijn eigen arts terecht kan. Een autoriteit op het gebied van ADHD en een fijn mens. Zonder wachtlijsten, zonder gedoe. Iemand die ook graag doorpakt.

Tijdens de telefonische intake met de praktijkondersteuner probeer ik me niet te storen aan haar zalvende stem, de goed bedoelde empathische stembuigingen en haar geruststelling dat de geboden hulp vergoed wordt. Wat op dit moment eerlijk gezegd de minste van mijn zorgen is. Maar op het moment dat ze aankaart dat het feit dat ik gescheiden ben ook wel zal bijdragen aan de problemen ben ik er helemaal klaar mee. Die scheiding is vijf jaar geleden! Helemaal zat ben ik het om steeds in dat hokje gepropt te worden. En wat doe ik? Ik maak een afspraak voor over twee weken. Ik zeg er niks van.

Een nieuwe kans!

Die avond stel ik plan B in werking. Ik vind het eng, ik vind het spannend en ik moet het doen. Als dit het is, als ik echt ADHD heb, dan gaat mijn leven veranderen. Dan krijg ik een nieuwe kans. Ik maak de afspraak! Via de huisarts regel ik een doorverwijzing en zeg meteen de afspraak met de praktijkondersteuner af. Ik vul online vragenlijsten in, doe de DIVA test en voor mezelf is het eigenlijk al duidelijk. Ik verheug me erop dat de arts straks hetzelfde gaat zeggen. En tegelijkertijd ben ik doodsbang dat ik het bij het verkeerde eind heb. Dat het gewoon mijn karakter is, dat dingen steeds mis gaan. Dat ik nooit kan worden wie ik wil zijn.

Voor de afspraak zelf ben ik zo zenuwachtig als voor een sollicitatiegesprek. En zo voelt het ook. Alsof ik ga solliciteren op de rest van mijn leven. En ik krijg de baan! Ik mag langs start! Ik ontvang 400 gulden en een kanskaart! Ik ben 36 en ik mag nog een keer opnieuw beginnen. Met medicatie, educatie en misschien een cursus. Psychotherapie. Alles wil ik aanpakken om de afgelopen 36 jaar goed te maken, om de komende 36 jaar geweldig te maken. Dit wordt mijn feestje. En ook al komen de slingers uit een medicijndoosje, dat geeft helemaal niks.