Als oudste dochter in een gezin van vijf kinderen en ouders met een druk familiebedrijf was het eigenlijk wel logisch dat ik altijd bezig was, het viel niet echt op. Sinds ik mij kan heugen was ik al aan het uitvinden hoe ik centen kon verdienen op mijn eigen manier. In mijn hoofd had ik toen ook al duizend wilde plannen die ik tot uitvoer wilde brengen, om een nieuwe fiets of vakantie bij elkaar te sprokkelen.
Altijd al in de weer
Vanaf mijn elfde begon dat met de verkoop van bloemen, kerststukjes, oliebollen, dwergkonijnen, geiten, schilderijen, tweedehandskleding, opgepimpte meubels en nog veel meer. Soms tot wanhoop van mijn familieleden, die dan weer hun afgedankte (dacht ik) speelgoed of spijkerbroek kwijt waren. Vervolgens bleek dat ik die in mijn kraampje had hangen op de vrijmarkt of verkocht had tijdens de garage-sale. De basisschooltijd was verder niet echt opvallend, ik deed mijn ding en behalve dat ik veel en druk praatte was er niks wat buiten de boot viel. Heel dol op dieren waar ik dag en nacht mee bezig te was. Ik was een creatief en ondernemend kind en op de middelbare school stilzitten was niet echt mijn ding. Vaak geschorst of straf, leraren werden stapelgek van me.
De combinatie werken en leren ging mij iets beter af en zo behaalde ik uiteindelijk toch de nodige diploma’s. Ik verveelde me nogal snel en was de uitdaging vaak al kwijt voor de opleiding of baan enigszins was gestart. Impulsief als ik was, wilde ik dan opeens een totaal andere richting gaan doen. Mijn ouders kregen daar wel eens een punthoofd van. Vroeger ging dat zo met sportclubjes waar ik sneller van wisselde als van paar schoenen en nu zette deze trend zich voort in de baantjes en opleidingen.
De onrust blijft
Het onrustige gevoel bleef toch kruipen, bang dat ik ergens anders iets miste. De vele bedrijven waar ik met veel enthousiasme en toewijding had gewerkt verliet ik alweer snel, soms na een jaar of twee maar vaker na maand of drie. Mijn ouders krabden dan achter hun oren en zeiden: ‘Lief kind, je hebt toch een fijne baan en zekerheid? Wat zou je toch tobben?’ Maar tegelijkertijd wisten ze dat ik hun advies vrolijk in de wind zou slaan en de volgende baan aan zou nemen. Ik word meestal snel weer ergens aangenomen en kan heel goed solliciteren ondertussen.
Verkoopster, taxichauffeur, dierenasielmedewerker, bloemist, grafische vormgeving, telemarketing, keukenverkoop, magazijnmedewerker, keukenhulp, hondentrimster, dierenpensionhouder, docent op volksuniversiteit, stylist en dan heb ik nog niet eens niet alles genoemd. Na al dat jobhoppen zou je denken goed te weten wat je wilt, maar dat blijft voor mij lastig. Ik heb mijn eerste bedrijfje opgezet in 1998 als hondentrimster en werkte daarnaast nog als freelance bloemist. Beroepskeuzetesten en gesprekken met psycholoog over mijn gejaag en onrust leverden weinig op.
Alles of niets
Na een aantal jaar had ik me zo over de kop gewerkt: het alles of niets principe vierde hoogtij met vaker alles dan niets en eiste zijn tol. Ik kwam met ernstig overbelaste gewrichten en een reumatische aandoening thuis te zitten. Het advies mij om te gaan scholen als ik niet rustiger aan zou doen in de trimsalon, wilde ik uiteraard niet horen. Hoe kun je nu een bouvier voor een derde deel knippen en de rest op rustiger moment afmaken? En rustig aan stond uiteraard niet in mijn woordenboek. Meditatie en yoga was een mislukte missie. Na een klein jaar bleek omscholing toch de enige oplossing en ik ging van mijn hobby interieurstyling mijn vak maken. Ik heb de nodige certificaten en diploma’s behaald en ben een eigen zaak gestart.
Dit ging de eerste jaren heel erg goed: veel afwisselend werk, zelfs tijdje voor de tv gewerkt en grote projecten voor een grote bank gedaan. Na een paar jaar begon de uitdaging in te zakken, de onrust in mijn hoofd toe te nemen en ging ik er maar workshops interieurstyling en bloemschikken bij geven wat ook een groot succes bleek te zijn, want ik kon de vele aanmeldingen niet eens aan.
Recessie
Toen kwam de recessie, en ook in mijn hoofd. Ik was er zo klaar mee, met alles. Het leven was zo lastig, zoveel onrust, ik wilde weer heel wat anders, maar wat? En ook in de privésfeer ging het faliekant mis en ik besloot met mijn bedrijf te stoppen, een baantje als keukenhulp aan te nemen en ook mijn echtgenoot te verlaten.
Na 42 jaar wordt er eindelijk een diagnose gesteld: ADHD. Ik krijg nu wel de juiste begeleiding en medicatie waardoor ik mij weer als herboren voel. Langzaamaan wordt onze relatie weer in ere hersteld en ik voel de ondernemerskriebels weer opbloeien. Gelukkig ging dat niet verloren en ben ik nog steeds een enthousiast persoon met vele ideeën. Ik ga nog steeds de uitdaging aan maar weet nu meestal te stoppen voor ik over dat bekende randje duvel.
Gat in de markt
Ik ontdekte een gat in markt, vond ik. Ik zegde mijn baantje op en werkte deze keer mijn wilde plannen heel goed uit en zette alles op papier. De benodigde certificaten behaalde ik razendsnel en nadat de vergunning en financiering binnen was is Broodje Blond, een bezorgservice, van start gegaan. Nog steeds vind ik het lastig om dingen in de juiste volgorde en het juiste tempo aan te pakken maar heb geleerd hulp te vragen. Administratie is niet mijn ding en besteed ik bijvoorbeeld uit.
Mijn ADHD geeft mij juist het lef om iets geks aan te pakken of zomaar een belangrijk iemand aan te spreken. Door mijn enthousiasme en spontaniteit is het al vaker gebeurd dat ik hierdoor een klant binnenhaalde. Natuurlijk kan ik mezelf ook vaak voor mijn kop slaan als ik in de chaos een bestelling op de verkeerde dag maak of met een overmoedige mail opeens een opdracht krijg die ik helemaal niet kan waarmaken.
Maar so what? Ik heb Allesofniks Dubbelendwars Hartstikkeleuk Daarisermaar1van.
adhdvrouw 