Een nieuw jaar. Op 1 januari start half Nederland enthousiast met goede voornemens, om deze nog geen week later met hetzelfde enthousiasme weer aan de kant te schuiven. Daarom doe ik niet aan goede voornemens. Ik doe wel aan verbeterpuntjes. En voor 2016 heb ik als verbeterpuntje ‘assertiviteit’ op mijn agenda staan.
Ik hoor je al denken: Ah, een assertiviteitscursusje, ze kan vast niet voor haar zelf op komen. Fout! Zoals zoveel ADHD-ers ben ik juist TE assertief. Ik kan dus HEEL goed voor mezelf opkomen, soms een beetje te goed. Vooral als mij ‘onrecht’ wordt aangedaan (en daar verschillen ik en mijn medemensen nog wel eens van mening over). Daarnaast ben ik verbaal ook best sterk; mix dit en je hebt het recept voor confrontaties te pakken. Klinkt allemaal misschien nog niet zo heel nadelig, maar er zijn situaties waarin het beter is om je mond te houden. Vooral bij mensen die dichtbij je staan.
Ommekeer
Zo had ik laatst met een vriendin een kleine miscommunicatie. Dit had te maken met mijn totale gebrek aan tijdsbesef waardoor ik veel later bij haar aankwam dan ik normaal gedaan zou hebben. Ik was op stap geweest met iets wat haar best dierbaar is, maar mij van geen kwaad bewust. Ze was nogal ongerust geweest en gooide er een opmerking uit die mij een beetje pijn deed en in mijn categorie ‘onrecht’ viel. Ik haalde diep adem, nam een aanloop en zou beginnen aan een reactie die ongetwijfeld tot een mega confrontatie over iets heel kleins zou leiden. Maar ik slikte de woorden in. Ik vrat ze op, alhoewel elke vezel in mijn lichaam schreeuwde dat dit niet eerlijk van haar was, dat het helemaal niet zo zat, dat ze ongelijk had en dat ik daar toch echt iets van moest zeggen. Ik koos ervoor om de confrontatie niet aan te gaan, want ik begreep dat het de emoties waren waarom ze dit gezegd had. Ik negeerde mijn over-assertiviteit. Ik gaf haar gelijk, bood mijn excuses aan (want mijn tijdsbesef, of beter gezegd het gebrek daar aan, gaf aanleiding tot dit alles) en ging naar huis.
Eet smakelijk!
Onderweg in de auto viel het kwartje. Wow. Het voelde alsof ik voor het eerst in mijn leven had nagedacht voordat ik iets zei in zo’n situatie (wat misschien ook zo was). Het vallen van het kwartje heeft nog dagen nagegalmd in mijn hoofd. En de vriendin? Die zei de dag na het voorval dat ze misschien toch wel wat te mutserig had gereageerd. Ik kon oprecht zeggen dat het niet uitmaakte, want ik had er iets van geleerd. Zelfreflectie all over the place – een fijne bijwerking die ik al eerder had geconstateerd sinds het starten met methylfenidaat. Dus, in 2016 ga ik af en toe mijn woorden proberen op te eten, als ik denk dat dit beter is. Niet van harte en met lange tanden. Maar verstand komt met de jaren, toch?
adhdvrouw 