Vandaag krijg ik een mail binnen van een ADHD-vrouw in de knoop. Tijdens het beantwoorden van haar mail pen ik mijn eigen verhaal in een alinea op om te laten zien waarom ik haar begrijp. Ik lees de mail na en er gaat een lampje branden. Na hardnekkig advies van psychologen, coaches, familieleden en man begin ik het eindelijk zelf ook te zien. Ik heb mezelf en mijn diagnoses nog helemaal niet geaccepteerd.
Ik ben een beetje anders
Ik ben een beetje anders, altijd al geweest. Terugkijkend kan ik dat ‘beetje’ misschien veranderen in ‘heleboel’, maar met slimme strategieën en veel wilskracht zie je dat aan de buitenkant niet altijd. Juist daarom ben ik denk ik nooit genoeg opgevallen. Thuis paste ik prima tussen de gezinsleden die in meer of mindere mate ook een beetje anders zijn dan de rest van de wereld en in de klas wist ik heel prima te verbloemen wat er echt gaande was. Al jong leer ik dat de buitenwereld niet altijd om kan gaan met wie ik ben en wat ik voel, dus verstoppen wordt net zo gewoon als ademhalen. Toch blijft het gevoel knagen en ga ik met mijn 25e serieus op zoek naar een diagnose. Gericht uiteraard, want ik heb ruimschoots onderzoek gedaan en weet eigenlijk al precies wat er aan de hand is. Na een korte omweg is ADHD de conclusie en met een herhaalrecept voor Ritalin en een aanbeveling voor een psycholoog stap ik de wijde wereld in. Ik weet wat er is en ik weet wat het is, maar verder is er niks verandert.
Verdrinken in werk
Van grofweg mijn 7e tot en met mijn 15e levensjaar zat ik niet lekker op school. Pesten, buitensluiten en uitschelden hebben het gevoel van veiligheid en acceptatie op school volledig weggevaagd. Van de pesters ging ik het niet winnen, dus ik besloot ze het tegendeel te willen bewijzen. Door goede resultaten te boeken op school, met zoveel als mogelijk kinderen in de klas om te gaan en me zo op te stellen dat ik niet (meer) als bedreiging kon worden gezien is het zaadje geplant voor een leven lang vluchten in actie ondernemen. Dit begint zich sterk te ontwikkelen vanaf mijn 15e wanneer ik in een klas en op een school terecht kom waar ik met meerdere mensen en meerdere groepen goed door een deur kan. Mijn schoolprestaties, de schoolkrant, een extra keuzevak, schoolfeesten organiseren, sport, talloze vriendengroepen, enkele goede vrienden, kennissen in het jongerencentrum, mijn gezin, het ontdekken van verschillende jeugdculturen en de puberteit vechten om aandacht. In plaats van keuzes te maken doe ik lekker alles tegelijk, een workaholic is geboren.
Ja, maar…
Door een langdurig instabiele periode op school, het anders-zijn als ADHD’er, geen keuzes kunnen maken, overmatig aangetrokken zijn tot druk of stress, veel te hoge verwachtingen hebben van mezelf en helemaal in de ratio klimmen om het leven aan te kunnen heb ik mezelf klem gezet. Flink klem, welteverstaan. Nu moet ik aan de slag met mezelf, mijn onverwerkte emoties, triggers en acceptatie van wie ik ben en wat ADHD voor mij betekent. Ik kan prima uitleggen wat ADHD is en kan zijn, hoe het zich manifesteert, hoe je het herkent en hoe je met bepaalde symptomen beter om kan gaan. Gek genoeg voel ik niet dat het om mij gaat, want ondanks mijn typische ADHD-valkuilen doe ik er alles aan om maar geen ‘stereotype ADHD’er’ te zijn. Dus ik ga veel te laat en dik in de stress de deur uit, rij veel te hard en ren met het zweet in de bilnaad naar binnen, om maar in godsnaam niet te laat te zijn. Waar je je druk om kan maken! Ik verval veel te makkelijk in actie ondernemen om een probleem op te lossen, in plaats van eerst even ervaren en erkennen wat er precies gaande is.
Diepere laag aansnijden
Mijn leven is jarenlang een aaneenschakeling van activiteiten, werk en drukte geweest. Hoe langer, hoe minder ik ging en kon ontspannen. Stress was het gevoel wat de rest overstemde en andere gevoelens worden weggestopt met allerlei activiteiten want zwak zijn heb ik geen tijd voor. Totdat voelen nog het enige is wat herstel in de weg staat, dan blijkt er een enorme berg aan angst, verdriet, boosheid en teleurstelling rustig op me te wachten tot ik wel durf te voelen en accepteren. Dit proces ben ik nu gestart en dat is op z’n zachtst gezegd pittig. Allerlei aannames, verwachtingen en impulsreacties zitten zo diep in mijn systeem dat ik nog wel even zoet ben. Het denken voor anderen en daarnaar handelen heeft mij uitgeput, terwijl ik niet zo goed weet wat ik eraan over heb gehouden voor mezelf. Dus, niet meer doen en accepteren dat sommige dingen voor mij lastiger zijn of zelfs helemaal niet goed voor me zijn. Lastig als je stiekem verwacht Superwoman te zijn. Want ik ben in een hoop dingen goed, maar acceptatie richting mezelf is er toch echt (nog) niet een van!
adhdvrouw 