Heb je daar nooit last van?

Het was weer eens zo een dag. Een dag waarop alles in de soep draaide. Al de hele dag was ik aan het racen tegen de tijd. De kinderen hadden ‘de schoolbel’ nog net gered, Ik deed 1001 dingen door elkaar en ik was alles kwijt. Het is eindelijk 17.00 uur. Nu mijn vriendin hier zit, kan ik even op adem komen. Gezellig even bijpraten. Maar gezellig en eten koken, lukt niet. Het eten brandt aan. Ik mopper op mezelf.

De alles-draait-in-de-soep-dag

Vriendin lacht. ‘Ah, joh dan halen we zo toch wat.’ De telefoon gaat. Waar heb ik dat ding neergelegd? Ik kan de telefoon niet vinden. Vriendin lacht niet, maar vraagt bloedserieus: ‘Zeg Mo, heb je daar nou nooit last van?’ ‘Waarvan,’ vraag ik verbaasd. ‘Nou van die chaos; dat je altijd alles kwijt bent en vergeet, dat het zo ongeordend geheel bij je kan zijn. Ik sta met een mond vol tanden. Ik weet niet wat ik hier op moet antwoorden. Chaos, ongeordend geheel? Ik ga in de aanval. ‘Zo ben ik altijd geweest, dan had ik er altijd al last van moeten hebben, ik heb dit al mijn hele leven.’ Vriendin blijft altijd rustig. ‘Dat kan, maar dan kun je er nog wel last van hebben.’ Ik schud driftig mijn hoofd en roer in de zwarte pan, waar de rookwolken nog uitkomen. Ik hoop dat vriendin het niet ziet, maar het stoom komt ook uit mijn oren.

Ja, ik heb er last van

Het zinnetje ‘Heb je daar nou nooit last van?’ spookt nog dagen door mijn hoofd. Want om eerlijk te zijn, heb ik er wel last van. Ik heb last van mijn ongestructureerde huishouden. Het huishouden van Jan Steen.

**Ik heb last van de schoenennbak die ik ’s morgens om moet keren omdat ik de schoenen van de kinderen kwijt ben, ik heb last van de ongeordende kledingkast zodat jongste vaak een te grote broek aan krijgt en middelste de hele dag met een te kleine broek loopt.

**Ik heb last van alle dingen die ik kwijt ben. Afspraakkaarten, agenda’s gymspullen en badkleding voor de kinderen.

**Ik heb last van afspraken die ik niet mag vergeten. Een agenda waar het in staat, een kruis op de hand en toch kan ik het presteren om afspraken te vergeten. Om te vergeten wat er mee moet naar school. Dat is ook lastig voor de kinderen die net een spreekbeurt hebben die dag.

**Ik heb last van de administratie. De cijfers die mij duizelen op onduidelijke papieren. Papieren die ik in de wacht zet. Net zo lang tot ik een aanmaning krijg.

**Ik heb last van broodtrommels die ik moet vullen. Een black out tijdens het vullen van de broodtrommels. Wil dochter boter, wil middelste zoon oude of jonge kaas en wil jongste zoon een mandarijn of banaan en moest het in stukjes. En wat willen ze drinken?

Als man daar dan ’s morgens nog tussendoor loopt en vraagt of ik de brief van de belastingdienst al binnengekregen heb, flip ik. ##KORTSLUITING##

Het besef

Het besef doet zeer, maar eindelijk gaat er iets bij me dagen en wordt de kop van de struisvogel uit de grond getrokken. En ja, ik wil er wat mee. Want ik heb er last van, maar ook mijn kinderen hebben er last van. Last van mama’s kortsluitingen, speurtochten naar verdwenen voorwerpen, vergeten afspraken, van mama’s stress in de morgen. Ik moet aan de bak.

De diagnose

Drie maanden later sta ik buiten met in mijn hand de brief met daarop de diagnose: ADHD/ADD. De psychologe zei: ‘Je hebt een goede, gezonde intelligentie, je bent niet gek maar je hebt alleen ADHD en ADD. De tranen branden in mijn ogen. Ik ben niet gek. Ik wist dat ik wat had. Ik wist ook dat ADHD mijn diagnose zou kunnen worden. Maar nu de diagnose dan ook werkelijk is gesteld, heb ik er last van. Het woordje structuur krijg ik constant te horen. Maar als structuur niet in het systeem zit, hoe breng je dat dan aan? Op mijn computer is het niet ingeprogrammeerd. De woorden duizelen mij: ‘Structuur, behandeling, medicatie.’ De ADHD is aan zet? ADHD wat nu? Ja , ADHD, en ik heb er last van.

Gastblogger Monique