Want Sauvignon Blanc heeft tenminste geen mening

Daar zit ik dan. Het is 19:30 en ik heb een paar glazen wijn op. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met mijn eerste blog voor ADHDvrouw. Moet ik de volledige waarheid in deze blog vermelden of moet ik dingen weglaten? Is het überhaupt verstandig om deze blog op een ‘slecht’ moment te schrijven? Of kan ik dat beter op een ‘goed’ moment doen? Is het sowieso wel verstandig om mijn verhaal te delen? Allemaal vragen die al een paar weken door mijn hoofd spoken. Eigenlijk sinds ik in contact kwam met ADHDvrouw.

Wie ben ik?

Laat ik me eerst eens voorstellen. Mijn naam is Debbie, ik ben 26 jaar oud en ik zit in het laatste half jaar van mijn studie, HBO Communicatie. Ja, het is bijna gelukt. Want als ik het allemaal volhoud, haal ik over vier maanden mijn diploma. O ja, en ik heb ADHD. Toen ik vier jaar oud was, waren al mijn leerkrachten ervan overtuigd dat ik getest moest worden. Mijn moeder dacht daar anders over. Door mij minder suiker, kleurstoffen en andere gekmakende voedingstoffen te geven, is het mij wonder boven wonder gelukt om een HBO studie te volgen. ADHD werd bij mij pas geconstateerd toen ik 16 jaar oud was.

Toen begon het pas echt. Ik ging een molen in en kreeg te maken met psychologen die mij wilden behandelen op mijn gedrag. Ik kreeg Strattera, Concerta en uiteindelijk Ritalin. Als ik terugkijk op de afgelopen tien jaar durf ik eigenlijk wel te stellen dat het allemaal weinig tot geen effect heeft gehad. Waarom? Omdat ik denk dat de focus vooral lag op de gevolgen en niet op de oorzaak. Wat ik hiermee wil zeggen is dat de symptomen van ADHD vaak worden behandeld, in plaats van dat het bij de kern wordt aangepakt.

Wat ik de afgelopen tien jaar heb meegemaakt beschrijf ik graag nog eens in blogs waarin ik terugkijk op die periode. Ik ben nu 26, ben aan het afstuderen, heb ADHD  en het is elke dag een strijd. Een strijd waarin vrienden en familie wel voor je klaar staan, maar het nooit 100% begrijpen. Een strijd waarin je iedere dag op zoek bent naar een referentiekader, maar deze niet kunt vinden. Een strijd waarin je soms machteloos, alleen en met je fles wijn op de bank naar je kerstboom zit te staren. Omdat het even de emoties dempt, waar je op dat moment niet mee kunt dealen.

Goede tijden, slechte tijden

Ik schreef in mijn inleiding al over slechte en goede momenten. Ja, ik schrijf dit stuk op een slecht moment. Ik kan het namelijk even allemaal niet aan. Ik loop stage bij een grote Nederlandse organisatie. Ik werk effectief vier uur per dag, maar ik verzet dan wel werk waar een ander tien uur voor nodig heeft. Ik kan dat dagen achter elkaar volhouden, met Ritalin. Er komt alleen een moment waarop ik instort.

De kleinste tegenslag is funest. Ik zit dan naast die kerstboom, alleen en zonder man (relaties, nog zo’n onderwerp), maar met Sauvignon Blanc een beetje voor me uit te staren of series en films te kijken. Het is dan allemaal teveel… Het overzicht is weg, de planning is foetsie. Ik weet van mezelf dat ik intelligent ben, hersens heb en het verschil kan maken, maar op dat ene moment lijkt het allemaal nooit meer goed te komen.

Ik maak me soms wel zorgen. Hoe is het mogelijk? De ene dag als draai ik als ‘professional’ mee in een grote Nederlandse organisatie, waar men dat ook ziet en erkent. En de volgende dag zit ik huilend met mijn glas wijn naast mijn kerstboom, want Sauvignon Blanc heeft tenminste geen mening over mij.

Of alles, of niets

Ik denk dat dit komt omdat emoties bij mensen met ADHD zwart/wit zijn. Bij mij is dit wel het geval. Of ik geef alles of ik geef niets. Of het is allemaal perfect of het is allemaal niks. Ik snap deze emoties niet en ik weet niet wat het triggert. Mijn therapeut zegt dat het komt door stemmingswisselingen. Hoewel ik liever uit ga van mijn eigen constateringen, denk ik wel degelijk dat zij hier een punt heeft. Tegenslagen zijn zeg maar niet mijn ding. Ik stort dan volledig in. Aan de andere kant: als het allemaal goed gaat, treedt mijn hyperfocus in werking! Er gebeurt dan iets in mijn hersenen, wat ik ik niet in de hand heb. Ik leg verbanden, trek conclusies en doe voorstellen waar andere mensen soms met verbazing naar zitten te kijken.

In de inleiding van deze blog stelde ik mijzelf de vraag of het wel verstandig was om überhaupt mijn verhaal te delen. Mijn antwoord is volmondig: JA. Echter, wil ik hier wel een kleine kanttekening bij plaatsen. De reden dat ik mijn verhalen wil delen is omdat ik heilig geloof in de kracht van het individu. Sterker nog: ik geloof dat een vrouw met ADHD, juist als ze ook maar enige kans ziet in succes, deze kans niet alleen benut maar ook succesvol uit kan voeren. Tegelijkertijd plaats ik deze blog onder een pseudoniem. De maatschappij is helaas nog niet zover dat ADHD volledig wordt geaccepteerd. Ook ik ben bang om mijn eigen naam te gebruiken.

Ik hoop in de eerste plaats dat ik met mijn blog een bijdrage kan leveren aan die vrouw met ADHD die net zo worstelt als ik, in haar carrière en in haar persoonlijke leven. In de tweede plaats hoop ik ook dat het hebben van ADHD niet meer wordt gezien als last, maar als lust. Ik heb er zin in om om de komende tijd meer verhalen te plaatsen. Over de dagelijkse strubbelingen en lange termijnsituaties, maar ook over het omgaan met medicatie en therapie.

Ik hoop dat in ik in deze introductie iets van mezelf heb laten zien. Ik nodig jullie dan ook van harte uit om te reageren en om tips en trucs te geven. Want in the end zijn we allemaal uniek en waardevol. JUIST met ADHD een beetje meer.
Twitter: @ADHDebbie