Blijkbaar hangt het in de lucht. Verhuisdrang. Het lijkt wel alsof iedereen die ik ken en niet ken op het moment aan het verhuizen is. Wij dus ook. We wonen nu nog ieder in een eigen huisje. Naast elkaar. Ergens dit jaar besloten we om samen een huis te kopen. Leuk? Spannend? Ja. Maar ook de geboorte van een monster. Project Verhuizen ging van start. Iedere fase met een eigen unieke impact. Want je weet dat je brein op hol gaat slaan. Een verslag van alle valkuilen die ik tegenkwam.
Fundaverslaving
Misschien herkennen jullie het ook wel. De fundaverslaving. Ik woonde een tijdje op Funda. Nog voor ik eigenlijk wist naar wat voor soort huis ik moest zoeken. Voor ik enig idee had over de hoogte van onze toekomstige hypotheek. Als een kip zonder kop dook ik Funda op en begon te klikken op huizen die me leuk leken. Alle foto’s doorspitten terwijl ik in mijn hoofd al begon met inrichten, schilderen, behangen, een serre bouwen, buitenkeuken erbij of toch een dakterras. Dat deed ik alleen niet af en toe bij een paar huizen. Ik begon om 6:00 ’s ochtends al. En voor het slapen lag ik ook tot diep in de nacht huizen te kijken. ALLE huizen in Utrecht. Was dat goed voor mijn nachtrust? Welnee! Ik had mezelf in een vrij korte tijd knettergek gemaakt.
Fundadieet
Dus was het tijd om in te grijpen. Funda mocht, maar met mate. En met structuur. Dus manlief en ik gingen rond de tekentafel om onze woonwensen op te stellen. Op volgorde van prioriteit. Hij kreeg als rekenwonder de opdracht om te bekijken wat onze maximale vraagprijs was. Ik moest beloven om niet langer lukraak Funda af te struinen. Alleen klikken op huizen die voldeden aan onze belangrijkste wensen. Een lijst van favoriete woningen aanleggen. Een uurtje per dag maximaal. Dat werkte redelijk goed. Mijn brein gaat automatisch huizen inrichten en projecties van onszelf erdoor heen laten lopen. Daar is niets aan te doen. Nu in ieder geval niet meer in alle huizen in Utrecht.
Oh ja, verkoopklaar maken
In mijn ongebreidelde enthousiasme was ik even vergeten dat mijn huis niet klaar was voor de verkoop. Jaren geleden heb ik een vochtprobleem in mijn badkamer gehad. De vorige bewoner had een foutje gemaakt bij de aanleg van de douchebak. Die moest er toen helemaal uit. Drie maanden lang opdrogen aan de lucht voordat er een nieuwe in kon. Gevolg van de lekkage: de muur van mijn slaapkamer aan gort. Jarenlang heb ik nagedacht of ik ging behangen of schilderen. Nooit gedaan, zoals je wel begrijpt. Dat moest nu ECHT gebeuren. En dat was niet het enige klusje. Mijn hoofd begon alweer op hol te slaan.
Alle klusjes op een lijstje
Mijn ultieme redder in nood is Het Lijstje. Gewapend met pen en papier kan ik redelijk snel orde scheppen. Dus begon ik met een lijstje van alle klusjes groot en klein. Tijdens een renovatieproject aan de voorgevel was er wat schade ontstaan aan het stucwerk. Dat moest gedaan worden. Eigenlijk al sinds 2011. Mijn keuken puilde uit van glaswerk, pannen, potjes, troepjes en alles wat ik door de jaren heen had verzameld. Elke millimeter ruimte bezet. Op alle kasten en planken stond wel iets. Dat moest leeg, had ik gelezen ergens online. Dan was er ook nog de disaster area in de kamer van mijn zoon. Houtwerk en deuren in de gang. Alle radiatoren boenen. Hoe langer de lijst werd, hoe dieper de moed zonk. Voorbij m’n schoenen de grond in.
Plan de campagne
Het werd duidelijk dat het teveel werk was voor twee personen. Nu we een lijstje hadden was het tijd voor een plan van aanpak. Eerst spullen uitzoeken en regelmatig een run maken naar het afvalscheidingsstation. Echt het perfecte moment om geen auto te hebben! Zucht. Dus mensen bellen, auto’s lenen en zoveel mogelijk afvoeren. Nou heb ik dus een fantastische vriendengroep. Voor mijn 40e verjaardag hadden ze me een klusbon cadeau gedaan. In 2012. Nooit verzilverd natuurlijk. Maar kwam dat even mooi uit nu! Na wat heen en weer appen en mailen een datum geprikt. Het gekke is dat je met anderen wel afspraken inplant maar niet met jezelf. Dus dat was meteen een mooi moment om mijn eigen klussen ook in de agenda te zetten. Weten waar ik aan toe ben geeft mijn brein iets meer rust.
Doorslaan
Ik hoef jullie niet te vertellen hoe snel je bijzondere brein doorslaat. Klusjes die je jarenlang hebt uitgesteld worden nu in rap tempo afgewerkt. Zo ben ik op het moment in een ware schoonmaakhype terecht gekomen. Ik kan niet meer stoppen met boenen. Alle deuren, iedere plint, elk hoekje en kastje sop ik af. Overal zie ik opeens stof, vlekjes, aanslag en andere dingen waar ik normaal overheen kijk of voor lief neem. Het plakplastic, dat ik ooit op mijn keukenkastjes had geplakt, scheur ik met woeste kracht er vanaf. Terwijl ik tegelijk dozen vul met vazen en vintage koffieblikken en met een sopje de aangekoekte stoflaag aanval die bovenop de keukenkastjes ligt. Het zweet parelt op mijn voorhoofd. Ik weet dat ik losgeslagen ben, maar besluit om gebruik te maken van deze hyperfocus. Want eerlijk is eerlijk, it gets things done!
Tegengas
Mijn man is op veel gebieden mijn tegenpool. Waar ik doorsla, blijft hij kalm. Waar ik grassprietjes tel, overziet hij het grasveld. Waar ik me verlies in variabelen, houdt hij overzicht op het totaalplaatje. Dus toen hij me gister vastpakte en zei dat ik een rustdag moest nemen, wist ik dat hij gelijk had. Want was het echt noodzaak dat ik doorging met poetsen? Moest het dit weekend af zijn? Nee en nee. Met behoorlijk veel weerstand en tegenzin nestelde ik tegen hem aan op de bank. Het duurde een uur voor ik me kon overgeven aan ontspannen en chillen. Maar wat was het lekker!
Vandaag weer met frisse moed aan de slag met mijn emmertje sop, de fles Dasty ontvetter en de verhuisdozen. We zijn er bijna. Nog niet helemaal. Vol goede voornemens om meer rust in te plannen. Stap voor stap zonder 7-mijlslaarzen. Klusje voor klusje. Adem in, adem uit. Ik moet wel energie, enthousiasme en creativiteit bewaren voor het nieuwe huis. Dat wordt weer een nieuwe fase vol valkuilen!
adhdvrouw 