Je bent in de dertig, man, kind, huis, werk, beestje, obsessieve hobby; je kent het wel. Over het algemeen ben je tevreden met je leven. Maar eens in de zoveel tijd is het weer zover, als je jezelf onder een deken op de bank aantreft. Je hebt weer eens gemerkt dat je niks onder controle hebt. Het is tijd voor een stevig potje zelfreflectie, om tot de conclusie te komen dat je weer eens te veel hooi op je vork hebt genomen. Je bent weer wat te enthousiast geweest, misschien ben je zelfs een tikje obsessief met bepaalde zaken omgegaan. Kortom: je wordt even met je neus op de ADHD-feiten gedrukt. En je merkt het niet oplost door je kop in het zand te steken en te roepen dat je er prima mee om kunt.
Grenzen bewaken
Op dat punt sta ik nu. Of beter gezegd: lig ik nu. Genietend van mijn prikkelarme huiskamer, want zowel geestelijk als lichamelijk zeg ik: “error”. Na een periode van niets is te gek krijg ik nu de rekening. Geen dikke vette al-je-spaargeld-kostende rekening, want ik heb na twee burn-outs en ik weet niet hoeveel bijna-burn-outs wel iets geleerd. Ik zie mijn eigen patroon van doorgaan, doorzetten en “zelluf doen” kraakhelder, maar ik kan nog niet voorkomen dat ik mijn eigen grenzen overga. Natuurlijk, als alles op rolletjes loopt en ik weinig prikkels krijg dan is er niks aan de hand. Maar wanneer loopt alles in het leven van een ADHD-er nu op rolletjes?
De controle heroveren
Maar toch; gewapend met to-do list, een laptop, een Ipad en twee telefoons, ga ik de controle weer heroveren. En ik kom tot de conclusie dat ik het eigenlijk helemaal niet buitensporig druk heb, maar dat de drukte zich voornamelijk tussen mijn oren afspeelt. En nu? Wat nu? In HEMELSNAAM, wat nu? Braaf medicijnen slikken: check. Accepteren dat het even wat te druk voor mij is geweest: minder overtuigende check. Krampachtig zoek ik naar oplossingen: misschien de cognitieve gedragstherapie van jaren geleden. Of anders mindfulness proberen. Of misschien gewoon de tv aan en even naar TLC kijken? Misschien is mij verliezen in de keuze welke trouwjurk het moet worden, de race om de beste taart te bakken of welke kledingstukken ik vooral niet moet aantrekken wel de oplossing.
Of toch niet?
Oei, op de tv zit ook een flinke stoflaag, zie ik nu. En de ramen moeten gewassen worden, de vloer gedweild. Vertwijfeld steek ik een been onder de warme deken vandaan, aanstalten makend om eens even flink huishoudelijk bezig te gaan. Maar waarom? Ik was vandaag toch even klaar met rennen, vliegen, vallen? Het opstaan en weer doorgaan bewaar ik tot morgen en steek mijn been gauw weer onder de deken. Het is nog een lange weg voordat ik alle aspecten van mijn ADHD bij mezelf ontrafelt heb. Tot die tijd moet ik maar accepteren dat ik af en toe een dagje zoals deze nodig heb om het leven aan te kunnen. Dus: TLC it is. Nu nog de tv aankrijgen, want ik heb natuurlijk niet opgelet toen manlief mij ons nieuwe tv-systeem uitlegde. Zucht….
adhdvrouw 
Man, kinderen je kent het wel? Sorry, maar er zijn veel vrouwen met ADHD die net als ik juist op dit spaak lopen in hun leven en dat helemaal niet kennen.
Zou daar ook eens rekening mee gehouden kunnen worden bij het schrijven van de artikelen? Want ik kan me tot nu toe moeilijk identificeren met de bron van informatie ondanks dat het over ADHD gerelateerde onderwerpen gaat.
Bijvoorbaat dank.
Madelief
LikeLike
Hoi Madelief,
Bedankt voor je feedback 🙂 Ik zou graag wat concreter van je willen weten wat je mist. Ik mail je even!
Groetjes,
Lotte
LikeLike
Zo fijn om op dit blog gestuit te zijn. Ik heb mijn diagnose pas sinds zeer kort en het was echt een opluchtig. Het lag dus niet aan mijn persoonlijkheid en het gaat allemaal wel goed komen. Voornamelijk met betrekking tot mijn studie is dat echt een zegen. Want mijn studie is mijn leven, maar studeren kan ik niet (inmiddels wel onwijs goed bluffen).
Maar ontspannen, met een deken op de bank? Dat is iets waar ik bang voor ben dat nooit zal lukken. Alles moet een nut hebben. Series kijken – hoewel soms enigsinds leerzaam – kan ik niet. Mijn tv staat dan ook in de opslag.
Ik kreeg altijd stress van mijn vader. Hij zei dat ik ook af en toe “vrij moest nemen” van studeren en moest ontspannen. Ik was bang dat hij gelijk had en forceerde me om zoiets te doen. Maar t lukte niet. En dat gaf me stress. Sinds ik iemand heb ontmoet die ook niet ontspant (4 banen), accepteer ik mezelf als een soort supermens. En hoop ik maar dat er geen burn out komt. Maar sinds kort heb ik een relatie. Hoe werkt dat dan? Ik neem nu af en toe een dagje “vrij”. Dan sta ik niet vroeg op om eerst te hardlopen (goed voor mn emotionele stabiliteit), maar slaap ik met hem uit en doen we de hele dag niets. Dat doe ik voor hem. Niet voor mezelf. Ik voel me dan totaal uit controle. De dag is zomaar om en ik heb niets spannends gedaan of nuttigs.
Gister, na zo’n dag, kwam dit ter sprake. Hij is heel begripvol, maar vindt het tegelijkertijd ook naar om te horen dat een dag, dat voor hem een ideale was, voor mij juist heel niet fijn is.
Ik heb geen hobbies. Mijn hobby is (een poging tot) studeren. Ik ben benieuwd of anderen hier ook last van hebben. En hoe ze hier mee om gaan.
LikeLike