Over het algemeen ben ik best een blij en gelukkig mens. Ik kan ontzettend genieten van mijn impulsiviteit en spontaniteit. Mensen zeggen vaak dat ik grappig en interessant ben, kleurrijk en extravert, sociaal en empathisch. Het lijkt soms alsof ik zorgeloos door het leven ga en altijd vrolijk ben. Niet gek, want dit is de kant die ik het liefst aan anderen laat zien.
Binnenwereld
Alleen een handjevol vertrouwelingen krijgt ook mijn echte binnenwereld te zien. En in die wereld is het niet altijd even leuk. Het kan er soms best donker zijn, terwijl na een paar uur de zon weer volop schijnt. Ik merk dat veel mensen moeite hebben met het contrast tussen die impulsieve, spontane vrouw en de lusteloze, negatief ingestelde heks. Ik heb daarom op mijn beurt moeite met het aangaan van relaties en vriendschappen. Hoe oppervlakkiger hoe beter; zodra iemand te dichtbij komt, slaat mijn hoofd op hol.
De eerste afspraakjes
Ik heb al een aantal voorzichtig opbloeiende relaties keihard afgekapt, uit zelfbescherming. Het begon steeds met gezellige afspraakjes en ik liet me van mijn leukste en grappigste kant zien. Naderhand stuurde ik echt niet als eerste een appje, want ik was al snel hoteldebotel en dat kon nooit wederzijds zijn. Een ruwe 10% van de mannen hield dapper stand en zette zelf de eerste stap. Van die helden hield een enkeling het écht langer dan een paar weken met me uit, want we konden met elkaar lachen of impulsief in de trein stappen om elkaar helemaal tot moes te knuffelen. We spraken bijna dagelijks af, tot ik op rigoureuze wijze zelf de handdoek in de ring gooide.
Twijfel
Ik twijfelde continu aan de motieven van de ander, want hoe kon zo’n knappe en goedgeklede man mij nou leuk vinden? Hoe kan hij mijn lijf en mijn hoofd aantrekkelijk vinden? Hoe houdt hij het uit met zo’n dommie? Hoe kan hij zoveel geduld met mij hebben? Hij kan toch genoeg vrouwen krijgen die wel deugen? Vervolgens was al mijn realiteitszin weg. Mijn inlevingsvermogen werkte niet meer en ik betrok alles op een negatieve manier op mezelf, vanuit mijn eigen perceptie. Hij wil geen seks? Hij vindt me lelijk. Hij kan niet afspreken? Hij vindt me irritant. Hij reageert niet op een appje? Het interesseert hem niet. Hij reageert iets te enthousiast op een Facebookpost van een andere vrouw? Hij is verliefd op haar.
Afwijzing
Voordat ik me realiseerde dat deze gedachten vreselijk onrealistisch en oneerlijk zijn, stuurde ik hem een berichtje dat we het er maar beter bij konden laten. Ik blokkeerde zijn telefoonnummer, ontvriende hem op Facebook en wiste al zijn foto’s. Ik voelde me sterk, want ik heb niet over me heen laten lopen. Helaas duurde dat gevoel maar even en zie ik nu maar al te goed dat hij zelf ook zijn grenzen had en die voorzichtig bij mij probeerde aan te geven. Ik zie nu dat hij me niet afwees, maar dat ik dat juist op een hele onvolwassen manier bij hem heb gedaan. Ik had hem ook de ruimte kunnen geven, vertrouwen in hem kunnen hebben en hem de tijd gunnen. Mijn ADHD maakt dat echter lastig: ik ben extreem onzeker, onderneem actie zonder er goed over na te denken en ben de beste in zwart-wit-denken. Daardoor stel ik mensen teleur, nemen ze logischerwijs afstand en daar word ik weer onzeker van. En rond is het cirkeltje.
Een nieuwe poging
En nu? Een andere man, nieuwe poging. Proberen me te focussen op de positieve dingen aan de ander. De hang naar impulsieve afspraakjes onderdrukken. Zijn grenzen respecteren als hij aangeeft het rustig aan te willen doen. Ophouden met het negatief interpreteren van de dingen die hij zegt. Hem geloven als hij zegt dat hij me mooi vindt. Het hem vertellen als ik me niet zo lekker voel en hem stukje bij beetje die binnenwereld proberen te laten zien. Die lusteloze en negatief ingestelde heks heeft namelijk ook een hele liefdevolle, gulle en complimenteuze kant. Als de klik er echt is, zal hij ook bereid zijn om af en toe te incasseren. Net als ik iedere dag een beetje meer leer dat ook bij hem te doen!
Lotte
adhdvrouw 
Herkenbaar!!
LikeLike
Wow!
Dit herken ik zo goed!
Ik heb dit een hele tijd ook zo gehad en eigenlijk nog steeds. Ook die negatieve gedachten. Op het werk ben ik altijd heel erg druk en enthousiast. Mensen worden automatisch vrolijk als ze me zien. Maar ik heb ook mijn donkere dagen en die zijn dan ook gelijk extreem!
Zelfs als mensen je vertellen dat je een leuke en knappe meid bent ga je automatisch in de negatieve stand. Ik ben bijvoorbeeld sinds december 20 kilo afgevallen en krijg daar complimenten over. Soms denk ik, ja ze hebben gelijk, maar heb ook dagen dat ik denk dat er nog 7 kilo af moet mij verschrikkelijk lelijk vind en ben ik bang om terug te vallen in oude gewoontes.
Ik heb nu sinds een paar maanden een vriend. Hij is zeer positief ingesteld en overstelpt mij met complimenten. Iets wat ik wel echt nodig heb want ik heb een gigantisch laag zelfbeeld.
Ik ben nu begonnen met een studie af te maken waar ik twee jaar geleden mee ben gestopt omdat ik het mentaal niet aan kon. Helaas is het nu weer precies hetzelfde liedje. Ik heb nu al weken stress omdat het zo gigantisch druk is in mijn hoofd. Ik heb minimaal één huilbui per dag en herken mezelf niet meer terug.
Dit komt vooral omdat ik dingen moet plannen en moet concentreren wat ik dus totaal niet kan. Ik heb wel ontzettend veel ideeën en ben heel creatief maar omdat er dan zoveel in mijn hoofd zit komt er niks uit. Als ik dan een stuk moet lezen en moet samenvatten achter een laptop word ik gestoord. Dit zorgt er voor dat ik soms uren eigenlijk ‘niks’ zit te doen behalve wiebelen en staren en ben ik aan het focussen op het focussen. Waardoor ik me weer ontzettend slecht voel omdat ik dan dingen niet op tijd af heb of naar mijn idee niet goed genoeg is.
Mijn vriend probeert mij steeds te helpen en steunt me enorm in alles en ik ben hem daarvoor gigantisch dankbaar voor. Voor mij was deze week wel de maat vol toen ik maandagavond voor de zoveelste keer met pijn in mijn buik zat te janken van de stress. Is dit het waard?
Ik heb er nu over nagedacht of ik misschien gewoon moet accepteren dat ik dit niet kan en moet stoppen. Ik twijfel nog steeds moet ik eerlijk zeggen. Ik heb nu wel een afspraak met de psycholoog gemaakt en hoop dat die mij meer inzicht kan geven wat er precies met mij aan de hand is.
Mij is wel duidelijk dat ik hier iets mee moet. Ik heb nu al heel vaak zaken opgegeven die ik leuk vond en graag wilde doen omdat dit voor problemen in mijn hoofd zorgde.
‘Living life till the fullest’ is wat ik wil. Ik hoop dat ik dit uiteindelijk ook kan met hulp, dat dit zal zorgen voor meer overzicht en rust, en dat ik mijn doelen kan behalen met een positief gevoel.
LikeLike
Hi Selina,
Jeetje, wat jij vertelt is dan voor mij ook weer herkenbaar! Over zoveel afvallen en nog niet altijd tevreden kunnen zijn. Toch maar weer streven naar nog meer kilo’s eraf. Het gevoel dat een studie voor je teveel is. Twijfel of je wel door moet gaan.
Ik kan je alleen maar zeggen dat je alleen naar jezelf moet luisteren en vooral niet proberen dingen te doen waarvan je denkt dat een ander ze van je verwacht. Voor wie zou je willen afvallen? Voor jezelf of omdat je vriend je dan misschien aantrekkelijker vindt? Als ik jou zo hoor, is dat laatste in ieder geval niet nodig 🙂 En die studie; wil je het zelf en ben je bereid daar veel voor opzij te zetten of doe je het omdat anderen dan een hogere pet van je op hebben? Ik spreek dan puur vanuit mijn eigen ervaring, hoor.
Ik denk dat besef al stap 1 is en dat je het verder hartstikke goed doet. En bovenal dat het heel fijn is dat je vriend je zo kan steunen. Als je aan dingen er onderdoor gaat, is het toch misschien beter om even een stapje terug te doen. Dat is geen falen, maar realiteitsbesef. En dat vind ik eigenlijk wel duizend keer sterker dan maar blijven volhouden 🙂
Hulp vragen is echt heel knap en ik hoop dat het je wat oplevert! Heel veel succes met je zoektocht en dat je jezelf maar net zo mag gaan accepteren als heel veel anderen jou waarschijnlijk zien. Want dat merk ik ook, je bent vaak veel strenger voor jezelf dan je omgeving dat is. Het is zo makkelijk om alleen je tekortkomingen te zien, terwijl je ongetwijfeld al heel wat bergen overwonnen hebt.
Groetjes,
Lotte
LikeLike
Beste Lotte,
Heb je verhaal wel 50x gelezen als het niet meer is. Vandaag toch maar besloten om wat op te schrijven.
Ben een 28 jarige jongeman en sinds 2 jaar weet ik dat ik add heb. Altijd anders gevoeld en geprobeerd me aan te passen aan deze maatschappij wat gewoon never nooit lukte. Inzicht geeft zo een rust en zit nu aan de dexamfetamine die mij ontzettend goed doet en een topper van een coach.
2 maanden geleden heb ik een date gehad met een leuke dame van 29.
Eerst geappt en daarna een date gehad om even de juiste volgorde aan te houden. De gesprekken via whatsapp liepen verassend goed, wat ik daar mee bedoel is dat ik niet hoefde na te denken over wat ik moest typen (dit heb ik wel altijd gehad met andere dates/vrouwen) Der humor en manier van praten is helemaal hetzelfde als dat van mij, het was gewoon fantastisch.
De date zelf was net zo leuk en konden nog wel uren blijven praten.
Vanaf de eerste date (nu 4 gehad) vallen me telkens dingen op die zo herkenbaar zijn, mijn zus heeft adhd en ik dus add en t is gewoon bijna eng om te zien. Ze woont op zichzelf, heeft der hbo afgerond en werkt nu full time.
– Ze is ontzettend chaotisch, Impulsief.
– Ze praat aan een stuk door (als ik dat toe zou laten)
– Der eerlijkheid en hoe die eerlijkheid er telkens zo snel uitflapt is verbluffend (Echt een open boek, hoeft niet eens te denken)
– Ze wilt niet als eerste appen na een date (vind ze eng ivm kwetsbaarheid/afwijzing)
– Weekje voor onze eerste date appte ze dat ik niet moest verwachten dat ze perfect was en dat ze aardig lomp/onhandig is. En dat ze ook wel lui is. ze gooide echt alles eruit, alsof ze bijna niet meer op dat durfde (lui? aangepraat of vind ze zelf zo)
– Ze heeft maar 1 serieuze relatie gehad (6 maandjes en hij ging vanaf begin al vreemd)
– Meerdere scharrels gehad (zolang er geen gevoelens bij komen kijken vind ze het goed)
– Was een hele moeilijke puber volgens der moeder
– Ze drinkt elk weekend helaas en dan bedoel ik ECHT STEVIG DRINKEN.
– Ze is echt een super vrolijk leuk aanwezig type.
– Veel sociaal contact
– Ze kan never nooit stilzitten
– Ze is behoorlijk assertief maar tegelijkertijd komt ze zo ONTZETTEND ONZEKER over.
– Ze gaat altijd van het negatieve uit zegt ze, dat is beter voor der (doet mij pijn)
– Ze kan heel snel uitgekeken raken op mensen.
– Ze kan er niet tegen als mannen haar op een voetstuk zetten of teveel appen, ze wilt moeite doen.
– Ze heeft andere buiten haar familie en groepje vrienden nog niet echt leren vertrouwen, ze is gewoon als de dood om gekwetst te worden.
– Der werk geeft haar gelukkig structuur zegt ze altijd.
Op onze dates praten we ontzettend veel. Ze heeft dit nog nooit zo gedaan op deze manier daten etc en ze zegt dat ze ruimte wilt scheppen om dit te laten groeien maar merk dat ze het eng vind en soms niet helemaal zeker weet wat ze wilt, vrienden of echt een relatie. Ze vraagt ook of ik wel moeite wil blijven doen voor der. en ik vraag dan hoezo, en dan zegt ze dat ze anders bang is dat ze weer terug in der schulp wilt kruipen. We nemen daar nu de tijd voor.
Misschien is het niet helemaal overzichtelijk getypt me dex is ook uitgewerkt 😀 maar heb zo sterk het gevoel dat ze adhd heeft, elke date weer meer. En ze heeft zelf niets in de gaten maar ze loopt wel tegen veel dingen aan als ik het zo zie. Durfde het nog niet erover te hebben maar wil het eigenlijk wel doen aankomende week.
Hoor ontzettend graag wat jij/jullie ervan vind(en)!!
Alvast bedankt!!
R.
LikeLike
Hi Ryan,
Goh, jeetje! Het lijkt wel of je over mij praat als je je vlam omschrijft 😉 Het lijkt er wel een beetje op dat ze hetzelfde heeft als jij en ik, hè? Maar goed, ik heb daar niet voor gestudeerd, dus ik weet dat natuurlijk niet 🙂
Ik denk dat het wel lastig is om erover te beginnen. Als ze zelf van niks weet en jij dropt die bom zomaar… Ik weet niet of ik dat in haar plaats leuk zou vinden. Misschien schrikt ze er ook van en ziet ze het als een afwijzing? Lastig, maar zo lang jij er begripvol en geduldig in kunt staan, is het misschien ook heel mooi om met haar die ontdekkingstocht te gaan ondernemen. Het schept wel een band, denk ik. Maar goed, misschien wil ze ook helemaal geen labeltje.
Ik weet zelf sinds een jaar of twee dat ik ADD heb en dat betekende voor mij wel echt een een dalletje waar ik doorheen moest. Aan de ene kant wist ik waar al die ‘tekortkomingen’ vandaan kwam en waarom ik me, net als jij, altijd anders voelde. Maar het besef dat je een diagnose hebt en iets waar je eigenlijk je hele leven rekening mee moeten houden, is niet mis. Dat weet je zelf waarschijnlijk ook. Na twee jaar kom ik er gelukkig wel een beetje mee in het reine, ik en mijn omgeving accepteren steeds beter dat dit het nou eenmaal is. En dat ik het wel wil allemaal en heel hard probeer, maar dat dingen voor mij gewoon teveel zijn.
Dus ja, het kan twee kanten op. Als jij bereid bent om haar daar volop in te steunen en daarbij ook iets van jezelf vraagt, dan kun je het overwegen. Maar, misschien is het ook goed om haar die ontdekking zelf te laten doen en er voor haar te zijn als ze je nodig heeft. Daarbij een relatie tussen twee AD(H)D’ers kan denk ik ook héél explosief zijn. Ik denk daar zelf ook wel eens over na: aan de ene kant misschien precies wat ik nodig heb, omdat niemand me beter begrijpt dan iemand met AD(H)D. Maar is een ‘stabieler’ iemand die me de broodnodige structuur kan brengen niet beter voor me. Maar aan de andere kant, wil die ander dat dan dan wel?
Lastig, dus 🙂 Maar volgens mij heb je het beste met haar voor en dat siert je echt! Ik wens je van harte dat jullie het beste in elkaar naar boven halen en een mooie tijd gaan hebben. Heel veel succes en ik ben stiekem wel een beetje benieuwd hoe je het gaat aanpakken en hoe het af gaat lopen. Mocht je dat willen, dan kun je ook een berichtje sturen via het contactformulier. Dan ben ik de enige die het leest 😉
Groetjes,
Lotte
LikeLike
Hey allemaal! Ik ben zò blij dat ik deze site heb gevonden en verhalen lees waar ik veel in herken. Dat voelt echt goed!
Jézus, ik word er zo moe van soms van mijn hoofd en mezelf. Heb het gevoel dat er nooit een einde aan komt.
Ik weet al dat ik adhd heb van mijn 5 jaar, maar heb nooit écht geweten wat dat inhoudt naast concentratieproblemen en ‘eerst moeten denken en dan doen’ waardoor ik mezelf dus helemaal onder controle ben gaan houden en uiteindelijk alle sponatiteit kwijt raakte.
Ik ben in september aan een tweede opleiding begonnen kleuterleidster, en toen ik aan mijn stagementor vertelde dat ik adhd heb, zei ze dat nu heel veel ‘op zn plaats viel’ voor haar.Blijkbaar zijn dingen die ik soms zeg ‘grof’ of ‘niet helemaal juist aangepakt’, terwijl ik daar dan zelf geen graten in zie. Blijkbaar is het geen kwestie van zwakte dat ik zò moet vechten om gefocust te blijven en bv naar mijn werk te gaan ipv in bed te blijven en sociale media te checken en te piekeren als ik me slecht voel. Zoveel zelfdiscipline steeds moeten hebben, en dat gaat dus altijd zo blijven?! SLIK. Zoveel gedachten en vragen die dan door mijn hoofd zijn beginnen te gaan. Hoe is het dan in het hoofd van andere mensen? En zou ik dit wel zeggen? Is dit wel gepast? Mij lijkt het wel, maar zouden andere mensen het niet anders opnemen? Ben ik dan echt gewoon ‘abnormaal’ en sociaal gehandicapt? Hoe moet het nu verder met mij? En als kleuterleidster? Gaat dat ooit lukken?
En wat met relaties? Ik kan precies alleen maar me ‘gelukkig’ in mijn ongeluk voelen als ik het gevoel heb dat die gast perfect is en veel beter is als ik, alles wat ik niet ben en dat ik mezelf niet of heel moeilijk durf te tonen uit angst voor afwijzing.
Ik ben ondertussen al een aantal jaren in therapie (heb een eetstoornis ‘gehad’) (durf ik dat nu te zeggen?) en leer positief te denken, vertrouwen in mezelf te hebben en ook weer te vertrouwen in de mensen in de wereld. Ik heb het uiteindelijk in september een kans gegeven met een hele zachte en lieve man, een goeie vriend en collega die ik sinds een dik half jaar kende, die HSP’er is (ik heb trouwens het gevoel dat ik dat ook wel in bepaalde mate ben) en ben verliefd geworden op hem en ondertussen zijn we 4 maanden samen, maar hij toont zijn gevoelens, ik herken mezelf heel erg in hem en dat zorgt voor een haat-liefde verhouding en ik twijfel steeds maar. Dit is de eerste keer dat ik echt mezelf kan tonen in een relatie en de ander ook naast me zet ipv dan automatisch onder mij (want hoe kan hij mij anders geweldig vinden en toch zelf zo gevoelig zijn?), en door vertrouwen te geven en voor mezelf te aanvaarden dat ik een heel gevoelig dingetje ben en dat er dingen zijn die hij zegt of doet die mij dan toch kwetsen, ook al vond ik dat in sé van mezelf aanstellerij, waren wij wel meer een team geworden, maatjes en ben ik voor t eerst seks gaan hebben met iemand uit liefde of verliefdheid, niet om ook nog eens de mooie sekspoes te zijn, naast al de rest van mezelf die ik zo perfect mogelijk voordeed. (ik weet hoe fout dit klinkt)
Maar hij vindt mij zo geweldig en ik moet me niet steeds bewijzen en daarom vind ik het de laatste tijd weer zo gemakkelijk,saai, zou ik weer even die dolle verliefdheid willen voelen die ik had bij de andere mannen waar ik maar achter aan hinkte en mezelf niet bij kon tonen. Nu las ik net symptomen van adhd en zag ik bij die stemmingswisselingen die ‘depressie’ na een succeservaring en steeds de focus op een probleem, om me zorgen over te maken en op te lossen.
Dat herken ik heel erg. Het is precies of ik niet gelukkig kan zijn zonder te denken dat er iets een probleem is en dat ik me daardoor ongelukkig voel of dat er iets niet perfect is of niet goed is en- mijn favoriet- dat ik abnormaal ben. Ik ben voor een stuk zo opgevoed, mijn moeder dacht ook vaak zo. Maar ik wist niet dat adhd zo een stuk van mijn persoonlijkheid is eigenlijk. Jézus, dat is ff serieus slikken. Hoe ga ik er ooit in slagen om te werken, huishouden te doen, kindjes hebben, mijn vriendschappen onderhouden en een man en mezelf gelukkig houden? Ik begin nu ook serieus schrik te krijgen dat wat ik nu heb met mijn vriend ‘as good is as it gets’ voor mij in mijn leven. Dat ik voor een stuk dat twijfelen en me slecht en verveeld voelen, in me heb, en dat dat niet aan hem ligt. En nu begin stilaan schrik te krijgen om hem kwijt te raken. Hij heeft veel aandacht nodig en ik kan hem die niet geven zoals hij zou willen (dat ligt aan mijn superdrukke leven en mijn nood om soms even tot mezelf te komen) en ik heb ook uiteindelijk gisteren gezegd dat ik hem wel graag zie, maar mij niet meer (altijd) zo verliefd voel (ik móest dat gewoon zeggen, want ik voelde me er al zo lang schuldig en oneerlijk en slecht over) en nu hebben we allebei even tijd voor onszelf en ik heb ook nog mijn laatste examen dinsdag (waar ik vandaag dus niet aan ben toegekomen door mijn overvolle hoofd en razende gedachtenstroom en mijn verdriet en schuldgevoel over onze relatie en mezelf en hoe abnormaal ik ben en ik kon dat gewoon niet loslaten) en na mijn examens gingen we verder zien wat we er allebei van denken. Nu gaat het dus in mijn hoofd van ‘oh nee, ik ben hier iets wat wél mooi en goed is aan het kapotmaken voor niks’ naar ‘omg ik ben zwak en niet eerlijk, ik ben gewoon bij hem omdat ik schrik heb dat ik niemand anders meer ga vinden zoals hij of die beter is dan hij op de vlakken die ik niet helemaal goed vind aan hem, of gewoon niemand die zelf zo onzeker is als hij en ook niet opgeeft en daarom bij mij blijft’ en dat maakt me gewoon gek. Hij gaat zelf nogal mee in zijn gevoel en is daardoor vaak geen hulp voor mijn adhd en aan structuur houden. Daar heb ik oa idd wel veel twijfels over.
Lotte, jouw vraag of je niet beter iemand hebt die zelf veel structuur heeft in zijn leven, maar of die dat dan wel wil, dat heb ik ook al vaak gedacht. Wil een stabiel persoon een persoon met adhd in zijn leven?
LikeLike