Linda, de hulpverlener

“Goh, dus je kunt je moeilijk ontspannen?” Ik zit tegenover een meisje, dat jonger oogt dan ik. Ze ziet er ook uit alsof ze een stuk minder levenservaring heeft. Ze draagt een modieuze bril, het haar netjes in een staart, bovenste knoopje goed dicht. En zij, zij gaat mij helpen. “Zeg maar Linda, dat is mijn naam”.

Daar zit ik dan. Zo anders. M’n haar zit door de war. Veel te laat vertrokken naar deze afspraak, haastig gefietst, door wind en weer. Mijn bovenste knoopje zit niet dicht, sterker nog: het bovenste knoopje ontbreekt zo’n vijf maanden. Ik ben al vijf maanden van plan om het knoopje terug op mijn blouse te naaien. Inmiddels ben ik het knoopje kwijt en ben ik ook de illusie kwijt dat ik mijn blouse ga repareren. Ze is al even aan het woord, maar was door haar knoopje afgeleid. “Ja ik kan mij moeilijk ontspannen”.”En hoe komt dat denk je?”, ze kijkt gemaakt geïnteresseerd.

Al die vragen

Oef, al die vragen.
Ik raak geïrriteerd: “Nou omdat ik daar moeite mee heb. En nu ga jij vragen wat ik denk te kunnen doen hieraan. Nou. dat weet ik niet. Want als ik het wist, dan zat ik hier niet, mevrouw”.
Ze schrikt. Ze Slikt en kijkt op haar scherm. “Ik zie hier dat u de diagnose ADHD heeft. Heeft u daar ooit hulp voor gehad?“
“Ja mevrouw, dat heb ik. Maar weet u, ik viel een beetje uit de toon”.
“Hoe bedoelt u?” Ze lijkt voor het eerst echt geïnteresseerd.
“Nou, weet u. Ik zat in zo’n leuke praatgroep. Erg leuk. Want in een kring zitten, dat werkt al op mijn zenuwen. En tja. Toen ik merkte dat iedereen telkens op dezelfde plek ging zitten, kwam ik eerder. Ik kwam vroeger en ging dan expres op een andere plek zitten. Mensen raakten in de war. Erg grappig. Althans, dat vond ik. Oh ja, waarom viel ik uit de toon? Nou heel simpel. Ik had geen alcoholverslaving, geen drugsverslaving, geen eetverslaving, geen gat in mijn hand en geen huwelijk op de klippen is gelopen. En nog het allerergste. Ik ben gewoon gelukkig.”
“Oh, en wat hoopt u hier te krijgen?” Ze maakt aantekeningen.
“Trucs om te leren ontspannen. Dat ik gewoon op de bank ga liggen en dat ik denk, goh wat een leuk tv-programma. En dat ik niet de neiging heb om iets te doen. Of dat ik in bed lig en dat mijn hoofd geen draaitol is”.
“We hebben daar sinds kort een mooie online lesmodule voor. U krijgt een e-mail en kunt zich dan inschrijven. Ik stel voor dat u hiermee aan de slag gaat en dan over twee weken terug komt.”

De online lesmodule

Ik sta weer buiten. Ik schrijf me in en krijg een e-mail met een link. De link werkt niet op mijn mobiele telefoon. Nou ja, dan probeer ik het thuis wel. Dat thuis proberen, dat is uiteraard een week later. Op mijn computer probeer ik de link uit. De link is verlopen. Ik vraag hem opnieuw aan. De volgende dag, krijg ik een nieuwe link. Ik klik erop en begin met de module. Een hele lap tekst. Die sla ik uiteraard over. Een filmpje. Shit, ik heb m’n koptelefoon nodig. Een half uur ben ik op zoek naar mijn koptelefoon. Als ik hem eindelijk heb, loopt mijn computer vast.

Dit is mijn hele probleem samengevat: hulpverleners die er geen hout van snappen en mij vervolgens overladen met moderne techniek die een averechts effect hebben. Beste lezer, het zal je niet verbazen dat ik Linda nooit meer heb gezien.

Maria