Op zoek naar de volgende prikkel

Als je mijn gedachten wilt omschrijven, is chaos misschien wel het sleutelwoord. In mijn hoofd ga ik van hot naar her en van de hak op de tak. Ik associeer me rot en maak nooit een gedachte af. Ik zie, hoor, ruik en voel praktisch alles om me heen en probeer dat tussendoor ook nog even te verwerken. Het resultaat is vaak een extreme mate van mentale onrust. Om die stroom van gedachten te stoppen, wil ik gek genoeg dingen gaan doen. Van de bank af, mensen ontmoeten en heel veel meemaken. Op zoek naar nóg meer prikkels.

Opstaan

Het begint al bij het wakker worden. Zodra de wekker gaat, kijk ik op mijn telefoon. Mijn vrienden zijn soms behoorlijk actief geweest en terwijl ik de snooze-knop indruk, spit ik 63 nieuwe appjes door. Bij het tweeëndertigste berichtje komt er een mailtje binnen van een collega die altijd bizar vroeg op kantoor is, die moet ik eerst lezen. Drie keer snoozen later, spring ik uit bed en raap wat kleren bij elkaar. Vervolgens sta ik voor de spiegel en vind ik dat mijn schoenen niet bij het shirtje passen. Voordat ik een nieuwe uitzoek door alles snel uit de kledingkast te gooien, lees ik eerst de 31 resterende berichten. Waar er inmiddels 14 bij gekomen zijn. Met nog twintig minuten op de klok, weet ik dat ik te laat ga komen op mijn werk.

Werk

Na een haastige ochtend kom ik daar aan en terwijl ik in de lift stap, realiseer ik me dat ik m’n laptop ben vergeten. Snel een andere werkplek zoeken en dat mailtje van vanochtend beantwoorden. Als ik zover ben, zie ik dat ik zes nieuwe mails heb. Die lees ik eerst en wat ik direct af kan handelen, doe ik direct. Voordat ik het vergeet. Vervolgens neem ik mijn eerste dosis dexamfetamine en begin ik aan mijn dagplanning. En dan begint het grote gefocus. Het ene plan na het andere schud ik uit mijn toetsenbord en voor ik het weet is het lunchtijd. Ik had thuis geen tijd meer om iets klaar te maken, dus ik smeer de houmous aan mijn werkplek op de crackers. Tijd voor de tweede dosis dex en ik kan weer door. Aan het eind van de middag, zie ik het mailtje van vanochtend weer voorbij komen en besluit toch maar direct te reageren. Net op tijd, want vijf minuten later komt er een collega een praatje maken en is die kostbare focus weg.

De terugweg

Onderweg naar huis fiets ik langs de supermarkt. Ondanks mijn voornemen dat eens per week te doen, doe ik het nog steeds na iedere werkdag. Hongerig gris ik wat ingrediënten uit de schappen en cross naar huis. De dexamfetamine is uitgewerkt en ik merk weer alles op. Ik stoor me aan de fietser voor mij, die om de acht trapbewegingen even stopt met trappen. Aan de voetganger die twijfelt bij het oversteken en midden op de weg blijft staan. Aan een moeder met jankend kind, die precies dezelfde kant op moet als ik. Ik zie mensen met gekleurd haar en vraag me af waarom ze dat in hemelsnaam een goed idee vonden. Er loopt een stel voorbij dat totaal niet bij elkaar past, de man twee keer zo groot als de vrouw of andersom. Ik zie bijzondere interieurs terwijl ik bij mensen naar binnen kijk. Dat fietstochtje van tien minuten lijkt op deze manier minstens een uur te duren.

Tot rust komen

Wanneer ik een redelijk opgefokte staat thuiskom, probeer ik wat tot rust te komen door eerst het huis op te ruimen en avondeten te maken. Dat lukt aardig, maar zodra het eten op is voel ik me lichamelijk onrustig. Ik wil niet op de bank zitten en me continu bedenken dat ik had kunnen sporten, mensen had kunnen ontmoeten of me had kunnen storten een creatief project. Ik werp een blik op mijn telefoon en zie dat een groep vrienden het terras op gaat, want het is mooi weer. Ik bedenk me geen moment, ren naar boven en fatsoeneer mijn haar en kleding in een luttele twee minuten. Ik spring op de fiets, want de rest zit er al en stel je voor dat ik een fantastisch verhaal of een goeie mop mis. Heb ik wel genoeg geld bij me? Heb ik de stijltang wel uitgezet? Ik besluit terug te fietsen om tot de ontdekking komen dat ‘ie inderdaad uit stond en mijn telefoon nog op de bank ligt. Geluk bij een ongeluk.

En maar doorgaan

Eenmaal op het terras speur ik de tafeltjes rond: zie ik nog bekenden? Zo ja, wat ga ik zeggen? Herkennen ze me wel? Willen ze wel met me praten? Ik mis hele gesprekken aan tafel omdat ik me bedenk dat ik niet moet vergeten deze week de notaris te bellen en check in de agenda op mijn telefoon wat mijn planning voor de volgende avond is. Voor ik het weet is het een uur of 23 en taait iedereen af. Ondanks heftig tegenstribbelen van mijn kant. Ik ben hyper en ik wil nog niet naar huis. Ik wil nog niet naar bed en vervolgens de halve nacht wakker liggen om de dag minuut voor minuut in mijn hoofd door te nemen, met om de vijf minuten een zijstraat. Die ene opmerking van een toevallige passant wissel ik moeiteloos af met de wereldproblematiek.

Ik kijk nog even op mijn telefoon, voer Whatsapp-gesprekken van een halfuur met vijf verschillende mensen en twee groepen. Op het moment dat ik me voorneem de volgende ochtend écht uit te bed te gaan zodra de wekker gaat, val ik eindelijk in slaap. Vier uur later gaat de wekker en reikt mijn hand onbewust weer naar de snooze-knop.

Lotte