Wat een leven

Veel mensen met AD(H)D leiden een leven dat niet bij ze past. Ze wapenen zich tegen de dag met een gekleurde to-do list, vergeten de helft te doen en zijn na een tijdje op. Ik heb dat ook lang gedaan en vond het afschuwelijk en dodelijk vermoeiend. Elke dag die carrousel van taken.

Moet dat?

De maatschappij is ingericht op mensen die uitvoerend werk doen. Dat begint al op school. Daar doe je braaf de opdrachten die je krijgt aangereikt en later vind je een baan waarin hetzelfde van je wordt verlangd. Ik wilde dat niet meer, al had ik veertig jaar nodig om dat uit te vinden. Dat kwam omdat alles waar ik goed in was werd weggemoffeld op de lagere school. De aandacht was gericht op wat ik niet kon. Dat was blijkbaar belangrijk en van waarde. Ik ben aardig naar de vernieling geholpen. Nu die beerput is opgeruimd, durf ik pas richting te geven aan wat ik zelf wil en kreeg daar de kans voor.

Concentratie

Dit jaar werk ik aan mijn tweede boek: een roman. Creërend werk past me veel beter dan uitvoerend werk. De to-do-list heeft plaatsgemaakt een simpele regel: elke ochtend zitten en schrijven, ook al heb ik griep of geen zin.
Een groot voordeel van creërend werk is dat je lang niet altijd veel concentratie nodig hebt. Het werkt zelfs beter als ik een beetje dromerig ben. Problemen die ik onderweg tegenkom – moet mijn personage dood of niet – los ik op door afleiding te zoeken. Meestal komen de oplossingen als ik een film kijk, door het bos struin of onder de douche sta. Ook het uitwerken kost niet zoveel concentratie als andere taken. Het voelt als een roes. Pas als ik ga herschrijven komt een hoge mate van concentratie van pas. Want dan is het een uitvoerende taak geworden.

Je hart volgen

Je hart volgen is duur. Ik verdien een fractie van wat ik normaliter verdien en weet niet of het goed gaat komen met de roman. Maar ik leid nu een leven dat past. Hoe dat voelt is met geen pen te beschrijven.