Een beetje rommelen

Met een scheve grijns probeerde ik het inpakpapier te strijken. Het was het laatste beetje op de rol geweest en daarna had mijn man het willen weggooien; het was toch gekreukt. Ik had het gered uit de papierbak, wetend dat dit het enige inpakpapier in huis was. Te vaak had ik meegemaakt dat ik niets meer had om een cadeau overhaast in te pakken en ik had gelijk. Anderhalve week later bleken we het nodig te hebben.

Eigen stijl

Door de hitte van het strijkijzer kreukte het papier nog meer. Oei! Nou ja, het stond wel artistiek en hetgeen ik zou inpakken, was ook artistiek. Twee cadeaus: een gedicht in een lijst en een schilderij. Mijn man had het gedicht geschreven en hierdoor geïnspireerd had ik het schilderij gemaakt. Het was niet perfect, al was ik er wel trots op; mijn vierde schilderij. Bij het precisiewerk baalde ik enorm van de tremor waar ik last van heb door de medicatie, vooral de stemmingsstabilisator. Mijn handen trilden te erg om mooie, gelijkmatige streken te zetten op het doek, en mijn signatuur netjes te kunnen schilderen. Maar ach, dacht ik optimistisch, misschien krijgt mijn werk juist daardoor een eigen stijl.

Externe factoren

Onder het gekreukte papier en de ongelijkmatige streken acrylverf zit een manifestatie van mijn eigen, unieke talent, zoals onder mijn ongelijkmatige humeur een unieke persoonlijkheid schuilgaat. Onder de complicaties zit inzicht, dat ik zonder die complicaties nooit zou hebben gehad en onder mijn gretige ongeduld een doorzettingsvermogen waar menig bergbeklimmer jaloers op zou zijn.

Sinds enige tijd ben ik de gedachte aan het loslaten dat ADHD en ASS ziekten zijn die ik heb. Het is dat er comorbiditeiten zijn ontstaan als stemmingswisselingen, burn-out, boulimia nervosa en een vertraagde schildklier door medicatiegebruik. Ik omhels steeds meer het idee dat dit biologische en emotionele reacties zijn op de externe factoren die ik als persoon met ADHD en ASS minder goed kon verdragen, en dat ik als vrouw te lang heb geprobeerd om toch te voldoen aan bepaalde verwachtingen.

Eigen kracht

Inmiddels heb ik steeds meer oog voor mijn eigen kracht. Al blaf ik iemand af als die mijn planning op dat moment overhoop haalt, kan mijn man onze spullen niet meer terugvinden nadat ik heb opgeruimd, raak ik snel van mijn werk afgeleid als ik het niet leuk vind, ben ik niet in staat om mondeling op anderen over te brengen hoe ze mijn ‘briljante plannen’ kunnen uitvoeren en kan ik geen normaal telefoongesprek voeren. Ik heb wel veel ‘briljante plannen’, kan gegevens opsnorren als een doorgewinterde detective, me focussen als een hongerige arend, schuwe mensen en dieren op hun gemak stellen, de essentie zien van wat er in een individu of in een groep omgaat, feilloos in woorden uitdrukken en urenlang filosoferen waarbij ik duizend en een weetjes ophoest en de informatie van mijn gesprekspartner in me opnemen als een spons. O ja, en ik kan gedichten schrijven, fotograferen en een beetje schilderen.

Cadeau in een gekreukt jasje

Voor me lagen de cadeaus in hun gekreukte jasjes. Onze vrienden waren er heel blij mee; ze houden van kunst. Hoogstaande kunst is mijn schilderwerk niet. Ik rommel maar wat, zoals ik dat noem en wentel me in mijn creativiteit met het grootste plezier. De meeste mensen zien niets aan me. Mijn eigen gekreukte jasje wordt alleen zichtbaar als ik tegen een wereld van onbegrip oploop, of een blinde muur van verwachtingen waar ik niet aan kan voldoen. Ik zie eruit als een gewone vrouw van negenenveertig met grijs haar. Misschien heb ik sprekender ogen dan de doorsnee vrouw, praat met mijn hele lijf en reageer wat heftig op onrecht. Daar herkennen we elkaar aan, mensen met ADHD, toch?