Waar stopt ADHD en begint iemands anders karakter? Waar stopt iemands karakter en begint ‘de stoornis’? Waarom krijgen een aantal gedragingen bij elkaar een naam? Wanneer krijgt iemand een labeltje? Wanneer wordt het labeltje een probleem? Is het labeltje een probleem? Is ADHD een probleem? Wanneer wordt het labeltje een excuus? Wanneer worden excuses gezocht om onder het labeltje uit te komen?
Vragen in mijn hoofd
Allerlei vragen die door mijn hoofd ronddwalen. Heb ik een probleem of maakt mijn omgeving van mij een probleem? Of wordt het een probleem me aan de omgeving aan te passen? Ik loop op mijn tenen rond. Ik wil niemand kwetsen, niemand pijn doen. Maar ondertussen stappen mensen op mijn voeten, krijg ik stompen in mijn maag. Overweldigend zijn de emoties van anderen. Ligt het aan mij? Ligt het aan mijn karakter? Ligt het aan mijn labeltje? Ligt het aan mijn omgeving?
Ik loop op mijn tenen
Ik loop op mijn tenen. De omgeving zegt: “Hoezo heb je ADHD, je doet het zo goed!” Maar dezelfde omgeving sabelt me neer wanneer ik een steek laat vallen. Ik loop op mijn tenen. En omdat ik op mijn tenen loop, doe ik het ‘goed’ en is de omgeving tevreden. Ik wil niet anders zijn. Ik ben anders. Ik moet steeds meer op mijn tenen lopen. Ik geloof niet dat ik zo aan het veranderen ben. Ik geloof dat mijn omgeving aan het veranderen is.
Ik moet, ik moet
Ik moet steeds productiever zijn. Ik moet minder uren rust nodig hebben. Ik moet 24 uur bereikbaar zijn, en ook nog via vijf verschillende kanalen. Ik moet mijn persoonlijke agenda en mijn werkagenda vlekkeloos op elkaar kunnen aansluiten. Ik moet van alle markten thuis zijn. Ik moet de nieuwste trends in de gaten houden. Ik moet gezond eten en sporten. Ik moet emotieloos door het leven balanceren. Ik moet overal rationeel op kunnen reageren. Ik moet me in anderen kunnen inleven, ook al heb ik het zelf moeilijk. Ik mag geen ijskoningin zijn. Ik moet flexibel zijn. Ik mag niets vergeten. Of denk ik dat de omgeving dat van mij verwacht? Verwacht mijn omgeving te veel…. of ik? Beste lezers ik weet het niet. Maar ik worstel wel met de vragen.
adhdvrouw 
Het lijkt net of ik mezelf zie in dit verhaal. Begrijp jou heel goed 🙂 maar zelf denk ik dat van alle 2 een beetje is. Je moet ook zoveel tegenwoordig maar we willen zelf ook graag alles bijhouden. Tenminste zo ervaar ik het 🙂
Maar ik begrijp jou gevoel goed, en daardoor zijn sommige dingen zo frustrerend soms 😦
LikeLike
En dus precies dit vraag ik mij dus ook elke dag opnieuw af!! Echt perfecte bewoording!
LikeLike
Lieve meid, zeg stop!!! Jij gaat eraan onderdoor, jij hebt grenzen meid, jij bent de baas over wat en met wie je iets doet. Dat kost moeite in het begin, neem van mij aan dat het makkelijker zal worden om NEE te zeggen naarmate je het vaker doet. Mijn ervaring is ook dat mensen over het algemeen meer respect voor je krijgen als ze vaker nee te horen krijgen, ook op het werk. maar zeker ook prive. Doe het vriendelijk maar beslist. Ik kan niet, ik heb geen tijd, ook als je in gedachten had om tijd aan jezelf te besteden heb je ook geen tijd, je hebt een afspraak met jezelf namelijk. dat hoef je niet te zeggen, gewoon ik heb een afspraak. Er zijn mensen die dan vragen met wie, dat zeg ik dan niet. Ik ging ook iedere keer over mijn grens heen, nu houd ik het goed in de gaten. inmiddels hebben veel mensen het geaksepteerd, degene die dat niet doen zijn mij niet waard en dat is ook goed. ik heb nog maar een paar mensen over van mijn oude vrienden. dat zijn mijn echte vrienden, die gunnen mij mijn tijd. veel sterkte, het is niet makkelijk maar het is voor een goed doel namelijk jezelf. liefs Hennie
LikeLike
Dit is heel herkenbaar. ADHD, dat is op de tippen van de tenen lopen, zeker als je alles goed wil doen. Wij betalen hiervoor een hoge prijs.
Het is daarentegen wel bewijs van oneindig veel veerkracht en doorzettingsvermogen en dat brengt ons tot andere fijne dingen in het leven wat een ander dan misschien weer niet kan.
LikeLike