Het venijn

Het venijn zit hem in de staart! Dit is een uitdrukking die ik net zo goed zou kunnen gebruiken als donderslag bij heldere hemel. Al eerder gaven we aan dat ADHD bij vrouwen heel veel positieve aspecten met zich mee brengt. Dat is iets waar ik me afgelopen jaar zeker van bewust ben geworden. Wie had ooit kunnen bedenken dat we met zo weinig mensen en zonder middelen een gigantisch congres uit de grond konden stampen?

Energie genoeg

Tijdens de voorbereidingen voor het congres kon ik gebruik maken van mijn creativiteit, het adhoc oplossingen bedenken, steeds opnieuw gebruikmakend van hernieuwde energie. Daarna vol energie de verbouwing in, och wat, sloop die schouw er ook maar uit, doen we de woonkamer ook gelijk! De trap? Trek die vloerbedekking er maar af, de rest strippen we wel. Tot de bouwvakkers uit mijn huis vertrokken waren.

Rust in de keet

En dan breekt de dag aan dat ik ga zitten, mijn jongste thuiswonende dochter vertrekt een paar dagen naar haar zusje in Zeeland. Ik kijk de kamer rond en voel me niet thuis, dit is niet mijn huis en kom vervolgens tot helemaal niets meer. Ik open een paar brieven en zie dat ik wat afspraken heb vergeten die met mijn gezondheid te maken hebben. Zal ik maar net doen of die verloren zijn gegaan met de verbouwing? Ik ben moe en niet zomaar moe, ik ben uitgeput.

Depressief?

“Ben je zo thuis? Dan kom ik even een bak koffie halen!” Nee denk ik, ik red het allemaal niet, maar wat redt ik allemaal dan niet? Ik zit hier op mijn kont, wil alleen nog maar met mijn hoofd in de ipad zitten en doelloos balletjes schieten. Tenminste als ik ondertussen niet wakker schrik van het feit dat ik in slaap ben gevallen. Iets is er goed mis, dat voel ik wel.

Medicatie

Eeen paar dagen geleden had ik geen concerta meer en de apotheek was natuurlijk dicht. Moet kunnen dacht ik, in het verleden deed ik dat ook wel eens. Helaas moet men met lede ogen aanzien dat ik alleen nog maar sleep, geen gesprek meer kan volgen en eruit zie alsof ik binnen twee dagen tien jaar ouder ben geworden. Ik besef dat concerta voor mij echt een stimulantia is geworden, het feit dat ik nog wat kan doen, word nu ingegeven door de medicatie anders dan waar het voor is bedoelt. Nu ik eenmaal dit door krijg, weet ik dat er echt iets aan de hand is.

Burn out

Vanmorgen bezocht ik de psychiater, die ik de afgelopen periode op de hoogte had gehouden. Nee, natuurlijk is het niet vreemd dat het allemaal veel te veel is geweest, het enge is alleen dat ADHD ook remloos is en veelal zonder grenzen die je niet voelt. We spreken af dat concerta dan moet worden gebruikt waar het voor bedoelt is en niet om mij nog verder over mijn grenzen te laten gaan. Ik stop en stap over op de Welbutrin, de meeste zorgen maakt zij zich om mijn “ niet tot rust kunnen komen en dan vooral ’s nachts”. Mijn coaching sessies zullen worden uitgebreid zodat ik een fysieke structuur kan gaan aanbrengen in mijn leven.

Ook dat is ADHD

Negatieve kanten, net zoals de positieve kanten, zijn er levenslang. Ik ben niet dom en geloof zelfs niet eens zo eigenwijs, maar wat als je intrinsiek niet kan voelen dat je grenzen overgaat? Wat als je verstandelijk wel weet dat je wel heel erg veel doet, dan wil en verwacht je toch dat je lichaam dat ook aangeeft? ADHD heeft daarvoor zijn eigen ritme en houdt daarbij geen rekening met de vermogens die je lichaam heeft. Ik ga er vanuit dat ik er op tijd bij ben, waarom? Zojuist heb ik gehoord dat mijn sollicitatiegesprek goed is verlopen en dat men heel enthousiast is over mijn energie en capaciteiten. Natuurlijk, zij hebben niets gemerkt, ook in aanpassen zijn vrouwen met ADHD ware kunstenaressen!