Een vriendin die al een tijdje geleden de diagnose ADHD had gekregen en zich vol overgave stort op wat dat dan betekent voor haar, nodigde me uit om mee te gaan naar het congres. Ze herkende wat trekjes in mij en opperde voorzichtig of ik wel eens had gedacht aan ADHD. Ik wimpelde het aanvankelijk weg. Hoezo? Ik heb gewoon een burn-out, er is verder niets mis met mij. Blablabla.
Hoe BLIJ ben ik dat ik ben gegaan! Wauw. Echt een en al herkenning. Niet alleen van hoe ik nu ben, maar vooral hoe ik als meisje was. Ik zat met tranen in mijn ogen te luisteren naar al die prachtige, krachtige sprekers. Het was alsof ze allemaal tegen mij persoonlijk spraken. Alsof ze het over mij hadden. Maar toen keek ik om me heen en zag dat we allemaal dat gevoel hadden. Dat we ons allemaal als herkenden in wat er werd verteld.
Mijn ogen zijn geopend. Ik leef al mijn hele leven uit mijn tenen en heb een hele bibliotheek vol truukjes om ervoor te zorgen dat ik meedraai in de maatschappij, om ervoor te zorgen dat anderen geen last hebben van mij en mijn hyperbrein. Ik voel me al mijn hele leven schuldig over dingen die ik doe en zeg. Ik heb zo ontzettend mijn best gedaan om aan mezelf te werken, maar sommige dingen leken altijd buiten mijn bereik of invloed. Nu weet ik waarom!
Dus enorm bedankt. Ik hoop dat het onderzoek naar ADHD bij vrouwen en meisjes meer handen en voeten gaat krijgen. Zo belangrijk! En ook het congres is belangrijk, zodat vrouwen zoals ik na een leven lang worstelen en onbegrip eindelijk eens kunnen horen, zien en voelen dat we geen freaks zijn en vooral dat we niet de enige zijn.
TOP dames. Echt! Chapeau!
Liefs,
Annelot Lensing
adhdvrouw 
Kippenvel krijg ik van deze mail. Wat een voorrecht om te hebben mogen spreken voor zoveel prachtige mensen als jij, Annelot! Dat jouw leven en dat van onze gelijkgestemden vanaf nu een stuk prettiger mag worden.
LikeLike