Het voordeel van de twijfel

“Schat, ik heb niet genoeg tijd. Wil jij Sendie even uitlaten?” Ik hoor onze vijftien jaar oude Golden Retriever piepen achter de deur. Zojuist lag ik nog even ontspannen te wachten tot mijn man, Peter, klaar was in de badkamer, en aangekleed met Sendie de deur zou uitlopen. Elke ochtend regel ik dan het ontbijt voor hond, twee katten en twee goudvissen en ga naar het toilet. Daarna komt manlief met Sendie thuis, zet koffie en maakt ons ontbijt terwijl ik op bed nog even mijn medicatie laat zakken, op mijn mobiel de correspondentie nakijk en de komende dag plan. Na het ontbijt neem ik een douche en kleed me aan. Iedere ochtend neem ik er rustig de tijd voor om tot leven te komen.

Gelukkig heb ik ADHD

Vandaag gaat het anders. Terwijl Peter de slaapkamerdeur opent, weet ik dat bij Sendie de sluizen open gaan. Het is de leeftijd. Piepen wordt janken en voorzichtig blaffen. In een paar minuten schiet ik in broek, trui, schoenen, grijp mijn jas, de hondenriem en doe de voordeur open voor de ongeduldig trappelende en inmiddels gillende Sendie. Binnensmonds vloekend (waarom vroeg je me dit verd.. niet meteen bij het opstaan), ren ik met volle blaas achter Sendie aan naar de lift.

Als ik thuiskom, regel ik het eten en sprint dan eindelijk zelf naar het toilet. Even later zie ik een dampende plas onder het bureau in de woonkamer, afkomstig van poes Nicky. Ik was niet op tijd met het verwijderen van de drollen van haar aartsvijand de kater, Mikh, uit de kattenbak. Dweilend begin ik weer hartgrondig te vloeken. De toon voor de dag is gezet, toch? Gelukkig heb ik ADHD. Gelukkig ja. Wie kan er, vloekend en mopperend en wel, razendsnel in actie komen? Wie loopt er een uur later te fluiten omdat ze een glimlach en een kus van haar man heeft gekregen omdat ze het toch maar doet? Juist, de vrouw met ADHD.

Betrokkenheid verdelen

Ik heb dus ADHD, onoplettend type. Zo luidt de diagnose. Afwezig type, zo concludeerde een oude vriendin. Het liep niet soepel in de communicatie en ik wist niet wat ik moest antwoorden op een conclusie van haar. Er viel een stilte, maandenlang, op wat likes en commentaren op facebook na.

Hoe vertel ik dit kort? Er gebeurde te veel in mijn leven. Financieel moest ik een lange tijd letterlijk proberen te overleven. Drie familieleden overleden in twee maanden en meerdere mensen in familie en kennissenkring hebben te horen gekregen dat ze kanker hebben. Peter en ik zijn door een diep dal gegaan, ook samen met deze mensen. Het liefst kon ik veel beter mijn betrokkenheid verdelen. Maar als er stiltes vallen, blijven ze voor mij hangen. Het is moeilijk voor me om dat te doorbreken.

Bijzondere mensen

Mijn oude vriendin is niet de enige die weinig tot niets hoorde van me. Er zijn heel wat mensen die in hun relatie met mij geïnvesteerd hebben, die er voor me waren, me hebben aangemoedigd, te eten gegeven. En ik kon niets terug doen. Het enige wat ik kon hopen, was dat zij mij het voordeel van de twijfel zouden geven. De meeste mensen vroegen me of alles goed ging met me. Sommigen heb ik om hulp gevraagd. Mensen deden wat ze konden en soms meer. Ik ken heel bijzondere mensen. Soms hoopt iemand, net als ik, op het voordeel van de twijfel.

Straks ga ik even bij de buurvrouw langs. Er staat al dagenlang een vuilniszak voor haar deur en ik heb haar niet gezien met haar hond. Misschien is ze ziek. Zo onoplettend ben ik niet, niet echt. Gelukkig heb ik ADHD!

Margriet