ADHD en verslaving gaan vaak hand in hand. De een zoekt zijn heil in sigaretten of alcohol. Anderen kunnen de verleiding van drugs of seks niet weerstaan. Ik raakte verslaafd aan eten. Worstelend met mijn gevoelens van faalangst en minderwaardigheid zocht ik troost. In plaats van te praten over waar ik mee zat, dacht ik gelukkig te worden van excessief eten.
Clown van de klas
Als je ADHD hebt, gaat er vreselijk veel om in je hoofd. Bij jongens uit het zich vaak in lichamelijke hyperactiviteit, terwijl het bij meisjes veelal meer om mentale drukte gaat. Zo was het ook bij mij. Op de basisschool was ik de clown van de klas en ik maakte de dienst uit. Ik bepaalde welke spelletjes we deden op het schoolplein en als we een hut gingen bouwen, delegeerde ik alsof het een lieve lust was. Maar diep van binnen was ik niet tevreden, niet met mijn karakter en niet met hoe ik eruit zag. Rood haar, sproeten en een fietsenrek van hier tot heb ik jou daar. Ik was langer dan mijn leeftijdgenootjes, werd eerder ongesteld en kreeg heupen en beginnende borsten. Volgens de norm van tienjarigen was ik dik.
Puberteit
Die mindset en de mening van anderen, deed niet veel goeds in mijn puberteit. De grote mond was ik inmiddels ontgroeid en ik werd me te bewust van mezelf en mijn uiterlijk. Daarnaast groeide de onzekerheid over mijn kunnen. Doordat ik liever uit het raam keek en kattenkwaad uithaalde in plaats van huiswerk te maken, vonden mijn leraren me lui, ongeïnteresseerd en dom. Ik kon mijn mond niet houden en werd daarom regelmatig de klas uitgestuurd. Ik zocht naar een manier om troost te vinden en om andere moeilijke situaties die op dat moment speelden uit de weg te gaan. Op school kocht ik saucijzenbroodjes en Magnums van mijn zakgeld en op mijn slaapkamer at ik stiekem zakken snoep leeg. De snoeppapiertjes verstopte ik onder mijn bed.
Medelijden
Zo ging ik een jaar of tien door. Op een gegeven moment kocht ik geen nieuwe kleren meer. Ik had een hekel aan broeken passen, want dan kon ik niet meer ontkennen dat ik groeide en groeide. Als mensen aardig tegen me deden, was ik ervan overtuigd dat het uit medelijden was. Docenten gaven me in mijn ogen goede cijfers omdat ze het zielig vonden dat ik maat olifant had. Het begon mijn leven onbewust te beheersen en ik was jarenlang diep ongelukkig. Maar in plaats van erachter te komen waar het door kwam, at ik mijn gevoelens letterlijk weg. Eten werd een manier om mezelf te troosten. Als ik at, voelde ik me heel eventjes goed.
Bezinning
Het moment waarop ik tot bezinning kwam, kwam heel onverwacht. Ik ging in een opwelling yoga proberen. Tijdens deze lessen en de bijbehorende meditaties kwam ik er niet meer onderuit. Lichamelijk lukte het niet, maar ik begon ook in te zien dat mijn lijf niet paste bij wie ik was en hoe ik mezelf zag. Ik moest een metershoge drempel over, maar heb toch een afspraak bij een diëtist gemaakt. Nu ben ik twee jaar verder en veertig kilo lichter. Tijdens mijn afvalproces realiseerde ik me ook dat ik een andere manier moest vinden om met mijn minderwaardigeidsgevoelens om te gaan. Ik moest er vooral proberen achter te komen waar ze vandaan kwamen.
De diagnose
Wat volgde was een doorverwijzing van de huisarts naar de psycholoog. En niet lang daarna de diagnose: ADHD. Op mijn 26ste ontdekte ik eindelijk waar die diepgewortelde gevoelens van faalangst, niet mee kunnen komen en onzekerheid vandaan kwamen. Het was een combinatie van ADHD en de manier waarop mijn omgeving daarop reageerde. Combineer dat met een niet makkelijke prater, iemand die zichzelf heeft wijsgemaakt dat ze aan zoveel standaarden moet voldoen en je krijgt mij. Tijdens een training die ik bij de psycholoog volgde, ontdekte ik dat niemand perfect is. Dat iedereen moet leren, maar dat het met een concentratiestoornis soms net iets moeilijker gaat. En dat het helpt om erover te praten en open te zijn, in plaats van te eten. Eten helpt even en geeft je troost op hele korte termijn, maar door je gevoelens, tekortkomingen én sterke kanten onder ogen te zien kom je duizend keer verder.
Lotte
adhdvrouw 