Dit zeg ik als in de rode therapie stoel val, mijn jas en tas op de grond gegooid. Mijn therapeut kijkt me aan en lacht. Ik ga verder. Een vogel met heldere kleuren en ik hou van vliegen. Vliegen met mijn racefiets en op mijn surfboard. In Zuid Afrika had ik een ‘ oog in oog’-moment met een grote witte haai, het alarm ging af en toen wist ik het! Terug moest ik naar waar de zee begint, het strand. Het stukje zand dat je voelt zonder water, maar zodra je verder loopt de zee je omarmt. Het liefst raak ik de bodem van de zee niet aan, als ik de zee in loop dan doe ik dat met een zwemband. Je weet nooit wat er op de bodem leeft.
Ritalin slingert in de tassen
‘Zit je eigenlijk al in de overgang?’ Voor ik het wist schoot die vraag uit mijn mond en terug stoppen kon ik hem niet meer. Ze keek me aan en antwoordde: ‘Is dit een Ritalin vrije sessie vandaag?’ Ik keek haar aan en kon niet anders dan ‘ja’ knikken. De Ritalin die ik had moeten nemen, heb ik laten slingeren. Dat klinkt zo raar en ongeloofwaardig, maar als ik drukte heb en zoveel afspraken en dingen doe, dan sleep ik mijn medicatie overal naar toe. De ene afspraak heeft een andere tas, een handtas en de andere een rugzak. Ik stop mijn medicatie erin en niet de medicatie die nodig is voor de dag, nee alles! Waarom ik dat doe weet ik eigenlijk nog steeds niet. Misschien ook wel, ik leef in vrijheid of wil dat graag. Ik vul mijn dagen op zo’n manier dat het mogelijk zal zijn dat ik ergens, maar ook nergens kan overnachten. En als dat mogelijk is dan is de medicatie altijd nodig en iets wat ik mee moet nemen.
Logisch, maar niet handig
Logisch vind ik zelf! Maar handig is het niet! Deze ochtend zocht ik naar mijn Ritalin, maar vinden kon ik het niet. En aangezien tijd altijd iets is waarmee ik vecht kon ik niet anders dan zonder medicatie te slikken naar therapie te gaan.
Ik voel me een vogel
“Ik voel me een vogel” zeg ik en dat is geen herhaling van wat ik zei, ik zei “ik ben een vogel” en het klopt, vandaag geen medicatie maar een vogel ben ik altijd, met of zonder Ritalin. Mijn therapeut knikt en vraagt iets maar mijn aandacht gaat naar mijn schoenen. “Ik heb best grote voeten vind je niet?” Mijn veters zijn los en ik probeer ze te strikken, maak ze los, trek ze aan. ”hmmm, het klopt niet” zeg ik haar. Ze kijkt me aan en gaat verder met praten, maar wat ze zegt krijg ik al niet meer mee. Mijn voeten lijken zo groot en die veters maken het niet anders, als ik ze strak trek lijken mijn voeten zeilboten en als ik ze losser maak voelt het ook niet goed. Ik trek mijn rechter schoen uit en weer aan, ik zweer dat ze groter lijken dan eerst. “Moet ik je veters strikken?” Vroeg ze dat nou echt?
adhdvrouw 
Klinkt alsof je maar beter op zoek kunt naar een nieuwe therapeut… Als ze niet doorheeft dat jij er niet bij bent met je gedachten of dat wel doorheeft en zelfs dan gewoon doorgaat met haar eigen verhaal, in plaats van contact te maken, dan lijkt het me sterk dat ze je ooit echt verder kan helpen…
LikeLike
Dag Anke,
Bedankt voor je reactie!
Ik weet niet hoe je de blog interpreteert en leest? Maar volgens mij had ze heel goed door dat ik er niet met mijn gedachten bij was en zonder medicatie. (Dat weet ik wel zeker)En ze probeerde juist wel contact te maken, zij ging niet door met haar verhaal….maar ik ratelde door met mijn verhaal.
Ik heb meerdere therapeuten gehad, maar zij is wel de eerste die me heel erg vooruit geholpen heeft en nog steeds doet. Wat andere therapeuten niet lukte met mijn (‘zware’ ADHD) lukt haar wel en ik denk vooral ook omdat dit soort momenten er in therapie ook kunnen zijn. Nee, een andere therapeut en ik heb wat ervaring met ADHD therapeuten….hebben me niet verder geholpen maar juist het gevoel gegeven dat ik moest ‘veranderen’ en gewezen op de ‘beperkingen’ terwijl er juist ook veel positieve kanten zijn en een ‘ritalin vrije’ therapie sessie eens in de tijd…..is soms ook fijn en zelfs leuk!
Nee, ze helpt me echt heel goed!
Ben blij met haar!
Groetjes,
Ilse
LikeLike