Er zijn krachten op deze wereld die me tegenhouden om op tijd te verschijnen. Hoewel deze krachten absoluut het sterkst zijn op de maandagmorgen, zijn ze ook duidelijk aanwezig op de andere, met name vroege, ochtenden. De klok bestaat niet en het is alsof het hele heelal me aanmoedigt om vooral lekker rustig aan te doen.
Klok? Welke klok?
Al een uur zit ik te lanterfanten in m’n kamer. Dat ik de acties douchen en aankleden al wel heb voltooid, mag hierbij met gepaste trots vermeld worden. Inmiddels heb ik ook al zes keer m’n haar geborsteld, vier keer gerommeld in m’n make up tasje zonder iets te pakken, acht keer schaapachtig naar m’n spiegelbeeld geglimlacht en 21 keer m’n telefoon opgepakt. Op het moment dat de tijd voor een seconde doordringt en me toesnauwt‘Je moet NU weg, jas aan en opschieten!’, voel ik iets plakken. Ik blijk mezelf, inclusief m’n attributen, in het plakband te hebben gewikkeld wat ik in m’n haast zaterdagavond vergeten ben van m’n wastafel af te halen. Oh ja.
Bus-haal-interval
Op weg naar beneden check ik mijn telefoon en blijkt mijn bus ook nog eens vroeger te komen. Ik schakel om, zet de 600 meter sprint in en huppel flawless op het laatste moment de bus in. De joelende menigte is het enige wat ontbreekt. In m’n hoofd dit alles dan. Voor ieder ander zie ik eruit als een rennend net wakker geworden schepsel dat allesbehalve charmant haar handtas tegen zich aan drukt en waarbij haar skinny jeans afzakt bij elke snelle voetstap. Mijn blonde, uiteraard niet geföhnde, lokken waaien in mijn gezicht en plakken aan m’n lipgloss. Als ik ze vluchtig uit m’n gezicht veeg en een goedemorgen eruit hijg, zouden de mensen in de bus me waarschijnlijk eerder typeren als een hond met astma dan als bikkel in de sportschool. Misschien toch vaker die bus-haal-interval-training op de loopband instellen.
Realitycheck
Maar de echte realitycheck heb ik net ervoor al gehad. Als ik in m’n haast de deur uitga en er verbaasd aan me wordt gevraagd ‘Han studeer je weer?’ komt die binnen. Morgen ben ik 25 en begin ik écht met m’n verantwoordelijke levensstijl. Soort van dan. Ach, morgen weer een dag.
adhdvrouw 