‘Geen idee waarover ik moet bloggen voor ADHDvrouw,’ zeg ik tegen mijn man. ‘Blogstukjes zijn alleen te pruimen als je beschrijft wat er misgaat en wat je eraan kunt doen. Maar er gaat niets mis.’
Er gaat niks mis!
‘Dat is geweldig nieuws,’zegt hij. ‘Misschien heb je het daar allemaal voor gedaan. Het hele traject van diagnose, neurofeedback en leren leven met een nieuw hoofd.’ Hij heeft gelijk. Er zijn geen halve projecten die liggen te verstoffen, geen vergeten sleutels of rondslingerende bankpassen die ik niet terug kan vinden. Eigenlijk gaat het best wel goed!
Tenminste, er gaat bijna niks mis
Oké, ik hou wat informatie achter. Net voor ons vertrek naar Spanje heb ik mijn telefoon verzopen (niet uit voorbedachte rade). Uit de autopsie bleek het een wasmiddelvergiftiging te zijn. Achteraf een gouden greep want zonder telefoon neemt de schrijfproductiviteit enorm toe. Dus die fout reken ik niet mee( je moet jezelf ergens mee in de maling nemen, toch?).
Niets te melden
‘Een godsgeschenk dat het zo goed met je gaat,’ zegt mijn man. Ik knik alleen omdat ik anders moet janken. Daarna kijken we elkaar aan, en zeggen niks. Zo gaat dat, op bijzondere momenten hoef je niets te melden.
Suzanne
adhdvrouw 