Mijn ideale werkplek

Achterover geleund in een bus kijk ik even om me heen. Mensen turen verveeld uit het raam, kletsen met elkaar of staren gefixeerd naar het schermpje van hun mobiel. Met een glimlach voeg ik me bij de laatste groep en begin te schrijven. Ik ben onderweg van het Westland naar Rotterdam en die anderhalf uur benut ik met rennen om aansluitingen te halen en snel nog even broodjes en drinken te kopen (want ik had te weinig tijd om een lunch te maken). Verder ga ik zitten mailen, aan een cursus werken die ik ontwikkel en schrijf dit blog. Af en toe werp ik een blik op de tweets van de mensen die ik volg op twitter en discussieer incidenteel mee.

In beweging

Als kind was ik alleen tevreden en gelukkig als de kinderwagen in beweging was, vertelde mijn moeder vroeger al. En nu nog steeds, als ik op reis ben, overgeleverd aan de tijdschema’s van het openbaar vervoer, kan ik mezelf zijn en ontspannen multitasken. In bussen, trams en treinen communiceer ik beter met de buitenwereld dan thuis op de bank. Onderweg komt de vrouw met ADHD in mij boven die blij is met de gave om alert overal bovenop te springen dat haar aandacht vangt. Niet belemmerd door de verantwoordelijkheid voor de richting die ik op het moment opga, de snelheid van mijn vervoermiddel en de mensen om mij heen, kan ik ontspannen ‘druk doen’.

Wijs door ervaring

Er is een gevaar. Het kan gebeuren dat ik opkijk en zie dat ik ben vergeten uit te stappen bij de juiste halte. Vroeger raakte ik in paniek, werd kwaad en barstte soms in tranen uit. Tegenwoordig open ik rustig de 9292 app, kijk hoe ik vanaf de locatie waar ik me bevind, op mijn eindbestemming kan komen en hoe laat. Daarna stuur ik een bericht dat ik verlaat ben en geef door welk tijdstip men mij kan verwachten. Daarbij neem ik het wat ruimer, wijs geworden door ervaring.

Ideale werkplek

Thuis kan ik de neuroot zijn, opgejaagd als een wild dier door afwas, administratie en snel nog even de hond uitlaten voor ik ga koken. Daar hoor ik iedere zucht van mijn thuis werkende man en wordt afgeleid door de buurman die langsloopt over de galerij, kletsend met de buurvrouw verderop. Ook als mijn katten weer brommend, blazend, soms zelfs schreeuwend, ruzie maken, kom ik niet toe aan schrijven, mailen, werken. Dan sta ik regelmatig te stampen van frustratie met rode vlekken in mijn nek. Pas als ik op reis ben, verander ik in de kalme, gefocuste jager. Dan ben ik op mijn ideale werkplek. Nou ja, zolang de metro op tijd komt en ik de kans krijg om de bus te halen op het volgende busstation. Zuchtend haal ik mijn mobiel uit mijn zak op het busstation en laat weten dat ik tien minuten later kom.

Margriet