Van instorten naar een nieuwe manier van leven

Ik ben de afgelopen maand echt ingestort. Ik dacht vaker dat ik diep was gegaan, maar blijkbaar kon het nog dieper. Ik heb de laatste jaren veel stress gehad, waar ik zelf ook verantwoordelijk voor ben geweest. Ik heb mezelf namelijk behoorlijk opgejaagd.

Sex, drugs & rock ’n roll

Aangezien ik vanaf mijn 16e een aardig wild leven heb geleefd (sex, drugs & rock ’n roll), kwam ik rond mijn 24e tot de conclusie dat het anders moest. Radicaal anders. Ik ben terug naar mijn geboortestad gegaan, terug bij mijn ouders in huis, terug naar school, voor het eerst mijn eigen huisje, gestopt met blowen en feesten en heb mijn leven 180 graden omgedraaid.

Iets te enthousiast ‘goed bezig’

Ik had een ontzettend moeilijke relatie, ervaarde veel stress voor het afmaken van mijn opleiding (het moest en zou perfect, met veel tienen op mijn rapport als gevolg) en werkte keihard aan mezelf. Ook ontzegde ik mezelf veel pleziertjes doordat ik overtuigd was dat het slecht voor me was, terwijl het al jaren een uitlaatklep voor me was geweest. Oja, daarbij sportte ik ook veel. Kortom: ik had mezelf een goede routine aangemeten zonder daarbij door te hebben dat het nogal een extreme verandering was. Iedereen moedigde me aan; ze vonden het zo goed dat ik mijn leven zo had veranderd en ik was er zelf ook trots op. Ik wilde vooral aan iedereen laten zien dat het goed met mij ging, zonder bij mezelf te checken hoe het zat met mijn grenzen.

Eindelijk mijn diploma

Afgelopen juli was ik eindelijk geslaagd, wat een ontlading! Daarbij had ik besloten om na vier jaar van ruzies, moeilijkheden en natuurlijk ook wel goede momenten, een einde te maken aan mijn relatie. Ik begon vervolgens meteen te werken, omdat ik financieel geen ruimte had om vakantie te vieren. Ook besloot ik mezelf vrij spel te geven wat betreft feesten en dergelijke, terwijl ik mijn zelf aangemeten routine er nog naast wilde houden. Dit resulteerde dat ik twee manieren van leven tegelijkertijd heb geleefd in de zomer. De nieuwe Jessica, die paar keer per week sport en veel en hard werkt. En de oude Jessica, die feest, veel afspreekt met vrienden en van het vrije leven geniet.

Daar was mijn grens

Aan het einde van de zomer begon alles langzaam af te brokkelen, ik voelde me ontzettend hyper, kon niet bij mijn gevoel komen en mijn gedachten sloegen steeds vaker op hol. Daarbij kwam een somberheid die maar niet wegging. Ook was ik nog een nieuwe baan begonnen, want mijn zomerbaan kwam op een laag pitje te staan en kreeg ik de kans om iets met mijn diploma te doen. Ik vond mijn nieuwe baan niet leuk, maar het stond goed op mijn CV. Dus gewoon maar doorbijten Jessica! Als ik mijn agenda opendeed duizelfde ik al van de vele afspraken die daar in stonden. Ik weet nog goed dat ik op een dag mezelf afvroeg of ik niet zou gaan instorten of dat ik serieus gewoon superkrachten had ontwikkeld. Ik vond het bijvoorbeeld raar dat ik niet erg had gehuild om het eindigen van mijn relatie, die ontzettend intens was geweest.

Somberheid

De somberheid ging maar niet weg, afleiding hielp niet meer en ik ging steeds meer oplossingen zoeken in mijn hoofd door te bedenken wat ik kon doen om het te veranderen. Reizen? Niet reizen? Werken? Niet werken? Sporten? Niet sporten? Chillen met vrienden? Niet chillen met vrienden? Mijn huis vehuren? Of niet? En zo ging het maar door. Ik stond er mee op en ging er mee naar bed, ik sliep steeds slechter en was enorm gespannen.

Ingestort

Tot ik op een dag compleet instortte, geestelijk zat ik er helemaal doorheen. Ik zat in de metro naar huis en was enorm in paniek. Ik kon niet meer stoppen met huilen en was mentaal tot de conclusie gekomen dat ik alles al had geprobeerd in mijn leven, dat er geen oplossing meer was en dat de dood de enige oplossing was. Nee, ik stond niet klaar met een touw in mijn hand om mezelf op te hangen, maar de gedachte aan de dood werd wel steeds reeeler, dus in mijn paniek heb ik mijn ouders en de crisisdienst opgebeld. Na een kort gesprek werd ik vrijwillig opgenomen in een crisiscentrum.

Ik wil mijn leven leiden

Ik heb daar een week doorgebracht en ben tot grote inzichten gekomen. Ik heb ontslag genomen bij mijn nieuwe baan, neem meer tijd voor mezelf en nu een maand later zit ik er een stuk beter bij. Ik ben tot het besef gekomen dat om in balans te zijn ik niet het leven moet leiden zoals anderen dat doen. Ja ik heb ADHD en ik wil mijn leven zo inrichten dat het bij mij past. Wat mijn kwaliteiten onderstreept en mijn valkuilen opvangt. Zo maak ik minder vaste afspraken om te sporten maar kijk per dag waar ik zin in heb. Zo ga ik mij focussen op de banen waar ik gelukkig van wordt en niet de banen die goed staan op mijn CV. En er zijn nog wel wat veranderingen die ik ga doorvoeren.

Geen spijt

Ben ik er? Nee zeker niet, waarschijnlijk nooit, want je blijft altijd bijleren. Wel geloof ik dat ik een stuk dichter bij mezelf ben komen staan en heb absoluut geen spijt van deze breakdown. Ik gebruik dit als voedingsbodem voor een nieuwe Jessica. Een Jessica die meer in balans staat en die de ervaringen van beide levensstijlen die ze heeft geleefd, kan transformeren naar een levensstijl die bij me past, die mij in balans houdt en waar ik gelukkig mee ben.

Jessica