De eerste echte herfststorm heeft mij behoorlijk in een dip gebracht. Het ging al minder lekker sinds de dagen gaan korten. Ik ben prikkelbaar naar iedereen, zowel thuis als op het werk. Dan voel ik dubbel en dwars dat ik er alleen voor sta. Met alleen bedoel ik ook helemaal alleen. Alleen m’n kop boven water zien te houden met te weinig inkomen, alleen vader en moeder zijn, alleen huishoudster zijn, alleen kostwinner, alleen boekhouder, alleen verpleegster, alleen politieagent. Ik draag het alleen op mijn schouders.
Winterdip
Toen de dagen langer waren met nog wat zon, had ik wel goede zin. Ik had af en toe het geluk van een leuk koopje zoals een leuk bistrosetje voor weinig, een prachtige lamp voor boven de eethoek voor niets, leren schoenen voor als ik eens netjes moet zijn en nog meer meevallers. Meevallers waar ik blij, heel blij van word. Maar nu baal ik van het wachten op iets positiefs. Het lijkt dan ook of iedereen me laat wachten en zelfs negeert. Er komt niets positiefs op mijn pad. Soms denk ik alleen nog maar negatief en dat het geen zin heeft om mij nog in te zetten voor anderen of dat het geen zin heeft om me nog druk te maken voor mijn eigen bedrijfje. Thuis kan ik niets ondernemen. Dat is niet mogelijk vanwege de spullen die staan te wachten tot ze naar een bedrijfspandje kunnen en daardoor staat het huis vol. Het lijkt rommel, maar dat is het niet.
Een vol hoofd
Ik kan het mijn kinderen niet aandoen om thuis mijn ideeën uit te gaan voeren, want dat is een inbreuk op hun privacy. Trouwens, als ik thuis mijn ‘werkideeën’ zou gaan uitvoeren moet ik ze eerst opruimen om ze te kunnen uitvoeren. Zo zie je wat mij bezig houd en hoe mijn hoofd vol komt met van alles en nog wat. Dat mag je ‘alleen’ zien te verwerken en dat mag je ‘alleen’ uitwerken. Gek he, het zijn van die leuke dingen die door anderen ‘niet leuk’ gemaakt worden. Als ik een keer mijn enthousiasme uit, weet een ander wel problemen te bedenken waarin ik me laat meevoeren. Totaal onterecht natuurlijk, want ik denk holistisch dus heb het totaalbeeld al lang voor ogen en als er problemen zijn, zijn deze er om opgelost te worden. Ik denk tenslotte oplossingsgericht.
Rommel worden weer ideeën
Nadat het een poos stil was omtrent de inschrijving van een bedrijfspand ga ik zelf maar eens informeren hoe het ervoor staat. Wat hoor ik? Er zijn gesprekken gaande voor een pandje midden in het centrum, prachtig gelegen met een mooi uitzicht. Mijn hoofd slaat op hol! Ik zie mijn spullen hier in huis weer staan, maar die veranderen abrupt in ideeën en staan daardoor niet meer in de weg. Ik zie daar de inrichting voor me, kijk uit het raam en geniet van het uitzicht en beleef de gemakken van de bergruimte. Het gevoel van regelmaat om ‘s morgens naar het werk te gaan maakt mij blij. Ik maak al een planning van presentaties, lezingen, workshops, trainingen en dagopvang. Ook de bijbehorende persberichten worden al voorbereid. Ik zie een samenwerking met de buren en andere organisaties. Zoals ik het nu al heb georganiseerd ben ik alweer aan een groter bedrijfspand toe. Ja, ik ben weer blij, mijn hoofd slaat op hol voor iets wat nog verre van geregeld is. Maar dit plezier kan niemand mij afnemen. Ik ben een ondernemer in spe met ADHD en ik ga ervoor!
Jacqueline
adhdvrouw 