Tja, ik heb een lange adem. Nodig en ook altijd nodig gehad. ADHD is namelijk geen pretje. ADHD maakt me vaak heel erg verdrietig. Je verontschuldigen voor je vergeetachtigheid, waarvan je weet dat het geen opzet van is. Voor je slordigheidsfouten, terwijl je toch zeker dacht dat alles oké ingevuld stond.
Het lukt niet altijd
Je realiseren dat je het afgelopen half uur geen seconde je mond hebt gehouden, de ander in de rede bent gevallen omdat je toch al wist wat hij of zij zou gaan zeggen. Weten dat je actie moet ondernemen omdat er anders echt problemen zullen komen en het je niet lukt om daadwerkelijk iets te doen.
Uitweg zoeken
Verslaafd zijn aan dat ene spelletje, of toch nog maar een sigaret omdat je daar zo lekker rustig van wordt. Overzicht verliezen waarbij een blok op je maag enkel maar groter wordt en je bijna de adem lijkt te benemen. Van baan veranderen om je evaluatie te voorkomen, waarschijnlijk doe je het toch niet goed genoeg.
Zo moe!
Zo graag willen slapen, zo vreselijk moe zijn en alleen maar voelen dat het nu etenstijd is om 3:00 uur ’s nachts. Je maar blijven aanpassen aan omstandigheden en mensen, je moet namelijk aan verwachtingspatronen kunnen voldoen.
Kritiek
Het eeuwige wel willen maar niet kunnen, nooit goed genoeg zijn. Verdrietig worden van alle kritiek omdat je weet dat men gelijk heeft en dat zij praten over feitelijke gebreken. ADHD is wezenlijk en wordt door mij ook als zodanig ervaren.
Transparant zijn
Ik ben transparant, volgens sommigen té transparant. Ik lieg niet en dat maakt dat ik nooit over mijn antwoorden hoef na te denken. Impulsief zijn of is het gewoon een gebrek aan een rem.
Grenzeloos worden genoemd, geen structuur hebben en aanbieden. Help! Ik voel die grens ook niet, waar heb je het over, hoe moet ik dat doen?
Overleven
Ik heb dus een lange adem, ik moet wel want ik ben namelijk een groot deel van mijn leven al aan het overleven. Gelukkig ervaar ik na mijn diagnose begrip in mijn omgeving en dat maakt dat ik stukje bij beetje aan het voelen ben dat ik oké ben.
De dag dat ik de diagnose ADHD kreeg in 2013 kon ik van mezelf gaan houden.
Monique
adhdvrouw 
ik ken dit gevoel oooo zo goed.steeds maar door draven.ik ben 64 jaar en sinds 2013 gebruik ik medicijnen.heb nu thuis alles zo goed als de boel op de rit en de middag is voor mij ontspanning.veel lopen .ik ga nu nog 1x in de 2 maanden naar de psygoloog om de boel ook op de rit te houden.
Ik leer wel beter niet meer over de grens te gaan.ik ben zeer zeker goede structuur nodig zo niet val ik terug.
LikeLike
Aanvulling ik ga nu steeds meer van mezelf houden om ook eens nee te zeggen.
LikeLike
Lieve Monique, adem is leven, ik ben blij dat er een betere tijd voor jou is aangebroken, en hoop dat je met voldoende guidelines je niet meer schuldig hoeft te voelen en weet wie je bent. Wees trots op jouw lange adem, jouw leven, want het is helemaal van jou ! Respect, Martina
LikeLike
Dankjewel!
LikeLike
Wat een mooie reacties dames! Dank jullie wel. 🙂
LikeLike
Hoe herkenbaar! ook voor mij viel mijn ‘vreemde’ leven eindelijk op zijn plek toen ik na 38 jaar de diagnose ADD kreeg. nu weer ik eindelijk waarom ik inderdaad slecht kan stoppen met praten en in de reden vallen en tig dingen tegelijk doe en moeite heb met afmaken. er zijn mensen die vinden dat ik niet persé zo’n stempel moet willen hebben, maar alleen al de diagnose én de medicijnen, maken al dat ik me beter voel dan een paar jaar geleden. alhoewel het nu ook wel eens moeilijk is bij het zoeken van een baan, omdat ik dan weet dat ik verstandelijk wel iets kan, maar door de ADD toch niet geschikt ben en dus vooral ook niet moet gaan solliciteren. maakt me van tijd tot tijd ook wel eens verdrietig. sterkte met jouw lange adem. morgen weer op zoek naar de mijne…….
LikeLike
Wauw….wat ontzetten herkenbaar. Jarenlang dacht ik dat dit abnormaal was…dat ik abnormaal was, na de diagnose kwam er een soort rust/acceptatie. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
LikeLike
Iedereen is net zo normaal en abnormaal als een ander, je moet soms alleen even weten waar je kracht ligt. 🙂
LikeLike
kunnen er heel spiritueel er heel “Deepak chopra” over praten, maar tis gewoon onprettig om adhd te hebben, en ja, je kunt succesvol zijn, en ja goede opleidingen hebben en ook fijne relaties ed.. maar nog steeds volkomen Kut (excuse my French). om altijd die onrust te voelen. ja zelfs na 10 jaar tai chi! reiki en wat je maar kunt verzinnen om ” de rust” in jezelf te vinden.
LikeLike
Hoi Aswintha,
Of het ‘volkomen k*t’ is of niet ligt natuurlijk aan de mate waarin ADHD jouw leven beïnvloed, hoe je ermee omgaat, hoe je omgeving ermee omgaat, in hoeverre je de positieve kanten erkent enzovoorts. Iedereen die ADHD heeft kent de negatieve kanten, dat is ons vaak van jongs af aan al vertelt, daar zijn we zelf tegenaan gelopen en het zit onszelf al lange tijd in de weg. Dat is inderdaad vaak zat enorm vervelend en kan je verschrikkelijk in de weg zitten! Toch blijft het belangrijk om jezelf als goed, mooi en fijn persoon te blijven zien.
LikeLike
Jeetje, heel herkenbaar. Het is alsof ik mezelf hoor. Worstel nog dagelijks met dit gevoel. Ik heb de diagnose nog niet zo lang en moet er nog steeds mee om leren gaan. Het zo graag allemaal goed willen doen en het niet voor elkaar krijgen. En dan kan ik me zo onzeker voelen en het idee krijgen dat iedereen zich aan mij ergert, omdat het lijkt op te weinig inzet tonen of desinteresse. Elke dag neem ik me weer voor, morgen ga ik het weer opnieuw proberen en alles beter doen. Soms zit er vooruitgang in, maar regelmatig ga ik weer keihard op m’n bek. Toch blijf ik het iedere dag weer opnieuw proberen en houd ik de moed er in. Bedankt voor jouw mooie verhaal. Het is fijn om te lezen dat er mensen zijn die dit begrijpen.
LikeLike
Hoi,
Wat een prachtige vertolking en voor mij herkenning. Ik ben vorige week volledig ingestort en het overleven vanaf mijn 4de is gestopt. Ik kan niet meer en zit inmiddels aan de antidepressiva. Maar het voelt enorm fijn om te lezen dat je niet de enige bent. Dank je wel daarvoor!!!!!!
Groetjes Susette
LikeLike
Komt zo erg overeen.. Ik heb wel altijd een job gehad waar veel structuur was, nu ik een andere job heb, merk ik dat ik daar veel beter functioneerde, en dat dus zelf nodig had net zoals de jongeren die ik begeleidde. Ik heb eigenlijk mensen rondom me nodig die soms ‘stop’ zeggen..die stop krijg ik zeer weinig waardoor deze enkele dan afhaken (stop-denk-doe zou ik mezelf dringend moeten aanleren, remmen op het pad naar vernieling zijn er pas als het al te laat is), van hak op tak springen krijg ik ook vaak te horen: even over dit praten, de rest afmaken in mijn hoofd en dan al snel over iets anders terwijl zij nog over onderwerp 1 bezig zijn.
LikeLike
Lieve Danitsja. Bij mij is de diagnose ADHD pas 1 maand geleden vast gesteld en ik ben nu 52 jaar. Ik zit je verhaal met tranen in mijn ogen te lezen, ZO herkenbaar! Inderdaad je leven lang overleven en geen idee hebben hoe dat komt en wat je er mee aan moet. Je leven lang doodmoe zijn en al vele malen overspannen geweest te zijn, hoe moeier ik ben hoe slechter mijn rem werkt. Het verklaart zoveel! Wellicht zal ik ook eens een blog gaan schrijven. dankjewel voor je verhaal
LikeLike
Lieve Astrid, je blog is altijd heel erg welkom! Wat fijn dat je herkenning ziet in dit verhaal en nu eindelijk weet wat er met je aan de hand is. Heel veel sterkte de komende periode!
LikeLike
Ik weet sinds een aantal weken dat ik adhd heb. Ik voel me erg alleen. Daarom wil ik graag op deze site/groep horen.
LikeLike