Faalangst, frustratie en boosheid

Een aantal weken geleden ben ik verhuisd en tijdens dit soort life events merk ik wat ADHD eigenlijk met me doet. Bij grote veranderingen moet ik in mijn eentje veel balletjes hooghouden en dat kost me veel energie. Die energie heb ik niet, waardoor ik gehaast leef, slechter ga eten en in een bepaalde gemoedstoestand beland. Wat volgt is een vicieuze cirkel van faalangst, frustratie en boosheid. Boosheid op mezelf, frustratie omdat het me niet altijd lukt en de bevestiging van de gedachte dat ik het toch niet kan.

Niet de eerste keer

Ik heb me wel vaker zo gevoeld. Tijdens examens, als ik voor het eerst mensen leerde kennen, op eerste werkdagen. Maar nooit wist ik waar het vandaan kwam. Ik liep op mijn tenen om maar zo min mogelijk aan anderen te laten merken. Ik heb daardoor diploma’s gehaald, veel vrienden en vriendinnen en altijd goede functioneringsgesprekken op mijn werk. Leuk, maar het kost mij misschien tien keer zoveel moeite. Omdat ik studieopdrachten het liefst zo lang mogelijk uitstelde, waardoor ik nachten moest doorhalen. Omdat ik het moeilijk vind om vriendschappen en familiebanden te onderhouden en anderen te vragen hoe het met ze gaat. En omdat ik zo ongestructureerd werk dat het niet alleen op mijn bureau een puinhoop is, maar ook in mijn hoofd.

Het alleen willen doen

Zo is dat ook met de verhuizing. Ik vond dat ik het alleen moet kunnen, dus ik schakelde geen hulp in. Die dozen, die laadde ik zelf wel in. Schoonmaken kon ik wel alleen. Uitpakken en het huis inrichten deed ik zelf, op mijn eigen tijd en mijn eigen manier. Maar op het moment dat het zover was, raakte ik behoorlijk in paniek. Hartkloppingen, duizeligheid, huilbuien. En nog hield ik vol dat ik het alleen moest doen. Gelukkig snapte ik op tijd dat dat onzin is en dat niemand, ook iemand zonder ADHD, dit soort dingen alleen kan doen.

De gevolgen

Het nieuwe huis schoonmaken en dozen uitpakken heb ik wel in mijn eentje gedaan. In één avond was het klaar. Verstand op nul, heen en weer rennen. Een schoonmaakdoekje en de fles Glas-Ex in mijn hand, terwijl ik cd’s naar boven bracht en in een andere doos de snijplank zocht. Gestructureerd ging het niet en de energie was op. Vergeten boodschappen te doen, dus dan maar een pizza bestellen. De volgende ochtend geen ontbijt en met een brullende maag naar mijn werk. Want vrij nemen tijdens een verhuizing is voor mietjes. In de bedrijfskantine kon ik de verleiding niet weerstaan en nam ik een frikandel. Terwijl ik weet hoe belangrijk gezonde voeding is voor mijn gemoedsrust.

En nu?

Inmiddels is de verhuizing al een maand achter de rug. Af is het allemaal nog niet, maar ik probeer er tevreden mee te zijn. Inmiddels lukt dat aardig. Ik wilde liever geen medicijnen, maar ik merk dat ik wel net dat zetje nodig heb. Dus probeer ik nu dexamfetamine. Het is geen wondermiddel, maar het zorgt er wel voor dat ik makkelijker aan dingen begin, beter structuur aan kan brengen in mijn bezigheden en tegelijkertijd sneller dingen los kan laten. Lukt iets niet? Dan kan ik nu mijn schouders ophalen. Reageert iemand bot? Beter kwijt dan rijk. Hoor ik geluiden om me heen, overal? Ik kijk niet meer direct op. Heb ik het overzicht even niet meer? Alles op een rijtje zetten en opnieuw beginnen.

Nu hoef ik mezelf alleen maar aan te leren iedere dag op vaste tijdstippen zo’n pilletje in te nemen. Want ja, ik blijf een ADHD’er!

Lotte