Gezelligheid staat voor mij op nummer één, graag zo veel en zo vaak mogelijk. Nee zeggen tegen een drankje in de stad is voor mij net zo onmogelijk als het oplossen van een som uit de hogere wiskunde. Allemaal ontzettend leuk natuurlijk, maar dit ADHD-aspectje zorgt ook voor een zekere onrust.
Gezelschap gevraagd
Deze ‘’prikkeldrang’’ heb ik eigenlijk altijd al in me gehad, in de ene fase misschien wat heviger dan in de andere. Alleen thuis zitten maakte me vooral chagrijnig en dingen in m’n eentje ondernemen typeerde ik al snel als kansloos. Tot ongeveer een half jaartje geleden. Wat stressvolle situaties kwamen tot een eind en ik kwam in rustiger vaarwater. Ik merk dat ik het juist nu heerlijk vind om happy-on-my-own te spelen. Dit zette me tot nadenken en maakte me nieuwsgierig naar het volgende: Hoe zou het zijn als ik eens twee weken lang dingen in mijn eentje ga doen die je normaal gesproken met gezelschap ‘’hoort’’ te doen? Als een soort experiment, gewoon, omdat ik dat kan.
Shoppingtime!
Van shoppen weet ik al dat ik dat in mijn eentje leuker vind, maar deze hoort er toch een beetje bij. Om dit toch een challenge te laten vormen, kies ik ervoor om mijn eigen stad te verruilen voor een voor mij nog onbekende plek. Ik besluit daarom op een zonnige woensdag naar Leiden te trekken. Na een wat verbaasde vriendin aan de telefoon gehad te hebben over zowel het feit dat ik in Leiden ben als het feit dat ik daar Remy vertoef, zoek ik de binnenstad op. Nieuwe winkels, nieuwe dingen en all waiting for me. Ongegeneerd en op m’n allersloomst drie de jeans passen die je uiteindelijk toch niet koopt? Het kan allemaal!
Sportschool
Sporten doe ik eigenlijk altijd in mijn eentje. Als ik zwetend de intervalworkout op de crosstrainer doorsta of aan verschillende martelwerktuigen hang, ben ik allang blij dat ik kan ademen, laat staan praten. Maar nu ik alleen in de groepslesruimte stond, huppelend met mijn gewichtjes, voel ik me toch wat ongemakkelijk. In de hoop dat er toch nog wat mensen kwamen, zet ik door. Na 10 minuten gaat deze hoop verloren, maar mijn vastberadenheid niet. Okay, this was not the best part, but the show must go on!
Single dinnertime
Met een lichte twijfel stap ik het terras op. In eerste instantie voelt het wat ongemakkelijk, zo in je eentje. Zelfs het bestellen van een tafeltje voor één klinkt al ongebruikelijk. De ober haalt één van de besteksets weg en ik strijk neer. Vandaag is mijn enige gezelschap het zonnetje. Zelfs mijn mobiel vertrekt na het op de hoogte brengen van deze en genen in mijn tas. Daar gaan we. Nu ik er toch zit verwen ik mezelf met een voorgerecht en een goed stukje vlees als hoofdgerecht. Nog een voordeel; ik hoef het broodje niet te delen. Voel ik me koos-vriendloos en mis ik druk babbelend gezelschap? Nee, ik voel me eigenlijk heel relaxed, zelfstandig en tevreden. Ik kijk wat om me heen en als mijn biefstukje eraan komt, focus ik me op mijn hoofdgerecht. Ze zeggen wel eens dat je hierdoor je meer bewust bent van wat je eet en dat kan ik beamen. Goed idee dit!
Romantisch biosje, voor één alstublieft
Mijn laatste en zwaarste challenge vormt de bioscoop. Met vriendinnen ga ik geregeld naar de bioscoop en dit zijn altijd heerlijke avondjes. Van tevoren een drankje, wat bijkletsen voor de film en natuurlijk een korte doch kritische nabeschouwing gevolgd door vaak nog een drankje. Dit keer niet. Het in mijn ogen zieligheidsgehalte van het alleen naar de bioscoop gaan is voor mij vrij hoog en vormt een drempel. Anderzijds vormt de bios voor mij een heerlijke omgeving. Een donkere zaal zonder afleiding zorgt ervoor dat ik me gemakkelijk op het scherm kan concentreren. Ik plof neer en ook hier gaat de telefoon weer in de tas. Na twee uur, waarin ik minstens zes keer mijn mobiel heb gecheckt en wat whatsappberichtjes heb verstuurd, stap ik de bios uit. Hoewel ik me normaliter best aardig kan concentreren op de film, kostte het me nu juist meer moeite. Niet mijn ding.
Na twee weken…
Inmiddels zijn mijn twee weken verstreken en dit vier ik –alleen en relaxed – in het zonnetje op een terras in mijn eigen stad. Voor mij een redelijk verrassende uitkomst. Als ADHD’er ben ik altijd op zoek naar drukte, gezelligheid en prikkels om me heen. Het grappige is dat ik juist nu heb gemerkt hoe relaxed het kan zijn om je soms even af te zonderen en te focussen op hetgeen waar je mee bezig bent. Kansloos of verloren heb ik me niet gevoeld. (Oké, misschien even tijdens de groepsles die ik in mijn eentje moest volbrengen.) Verder viel het me op dat als ik er echt voor kies om prikkels te blokkeren, ik meer geniet van het moment en daarmee ook rust creëer. Natuurlijk is rust voor iedereen belangrijk, maar voor mensen met ADHD is rust inbouwen niet vanzelfsprekend. In je hoofd gaat het maar door en je bent vaak druk met honderd en één dingen. Als ADHD’er is het daarom goed om je bewust te zijn van de keuzes die jij als persoon dient te maken om je rustmoment te pakken. Natuurlijk klinkt het allemaal heel logisch, maar probeer het eens! Ik houd mijn prikkelreducerende activiteiten er in ieder geval in. 😉
adhdvrouw 