Mijn lievelingslaarzen zitten boordevol geborduurde bloemen. Ik kreeg ze ooit van een lieve vrouw. Daarnaast kreeg ik de diagnose ADD, niet van haar maar van een instituut. Nu veel mensen weten dat ik ADD heb, durf ik de laarzen bijna nooit meer aan. Bang dat de ander denkt: logisch dat ze rare laarzen heeft, ze is gek.
Sindsdien lijd ik aan ernstige Normalitis: het verlangen om normaal over te willen komen. Ik doe saaier dan ik ben, een gek kan zich immers maar weinig gekkigheid permitteren. Bij het schrijven helpt het niet, al dat normaal doen, het wordt dertien-in-een-dozijn-shit. Daarvan krijg ik overigens pas echt de ziekte in. Normalitis is te herkennen aan de volgende symptomen:
- aanpassen totdat je een ons weegt (terwijl je daar stiekem de schurft aan hebt);
- een grap niet maken terwijl hij eigenlijk heel leuk is;
- geen (tik)fouten mogen maken, want dat is voor losers;
- blijven denken dat je iets met je studies moet doen terwijl je eigenlijk fulltime wilt schrijven, normale mensen hebben immers normale banen en houden van uit elkaar barstende agenda’s;
- laarzen met bloemen in de kast laten en zwarte aantrekken, vooral als je voor een interview op de foto moet;
- ernstige kramp vanwege chronisch op je tenen lopen.
Van Normalitis word je gek. Pillen helpen niet. Bovendien houd ik niet van medicatie. Ik heb niet voor niets voor neurofeedback gekozen. De enige remedie is HET besluit nemen: klaar! Genoeg meneer Normaal. Dan maar loco. Met een scherp bijltje hak ik op een dag de knop door, stap voorzichtig de carrièreladder af en zet de klootzak in mijn hoofd uit. Door de stilte komt er wat moois op papier. Daarna trek ik een zomerjurkje aan met daaronder mijn gebloemde laarzen en loop naar buiten. Hoofd omhoog.
Suzanne van Boven
adhdvrouw 