Tijd voor mezelf

Dum dum dum, dummy doo wah
Ooh yay, yay, yay, yeah
Oh oh oh, oh oh ah
Only the lonely (ademhalen) only the lonelyyyyyy!

Even lekker alleen

Heerlijke meebral muziek op honderd tot ik omval vanwege acute shaky legs en mijn gehijg het geluid uit de boxen overstemt. Dé reden om het bij een “concert for one” te houden. Maar wat is het fijn om even alleen te zijn, om te ontladen en op te laden. Door op bed te liggen en naar het plafond te staren, te bladeren door interieurboekjes of te Pinteresten ter inspiratie voor projecten die waarschijnlijk nooit plaats gaan vinden, potloden te slijten aan papier waar soms ook nog wat geinigs uitkomt of rond te springen als een dolle zoals hierboven beschreven. Het maakt niet uit wat ik dan doe, als ik maar iets doe waar ik rustig van wordt, mijn hoofd meer geordend  wordt, waardoor dat wat ik wil uitvoeren enigzins gestructureerder verloopt. Niet vergeten, de belangrijkste voorwaarde is dat ik alleen ben.

Een vat gevuld met prikkels

Vooral dat laatste is een lastige. Samenwonend met kleine kinderen is er altijd wel iemand die iets wil of moet. Ik klaag niet hoor, helemaal niet! Ik zou niet anders willen dan dit, alleen heb ik me nooit gerealiseerd dat ik een soort vat ben welke snel gevuld is met prikkels. Als dat vat gevuld is, moet het geleegd worden. Ik kan wel een tijdje met een borrelend vat rondlopen, maar er komt een moment dat ik voel dat het vat gaat ontploffen. Het is gewoon noodzaak om af en toe dat vat te legen. Het voordeel van kleine kinderen is dan wel weer dat ze vroeg in bed liggen, zodat moeders met verstand op nul een half uurtje TLC of Goede Tijden kan kijken. Eventueel met tijdschrift, tablet of tekenpapier. Zolang er geen anderen in de buurt zijn is dat de perfecte afsluiting van de dag waardoor ik rustiger slaap en de heksenketel de dag erna weer kan volhouden.

Tijd voor mezelf inplannen

Ik zal niet zeggen dat het elke dag lukt, soms weet ik dat het een paar dagen of langer duurt voor ik tijd voor mezelf heb en dan kan het voorkomen dat een half uur echt te weinig is. Tegenwoordig plan ik af en toe me-time in. Vriendlief middagdienst, kinderen een avondje logeren en ik all by myself, maar dan niet op een depressieve manier. Van gekkigheid weet ik dan niet te kiezen uit de 80.000 opties. Het varieert van stevig puinruimen tot plafond staren.

Alleen zonder schuldgevoel

Zen worden door mijn hoofd te legen, compleet only the lonely en dat alles zonder schuldgevoel. Het is een uitdaging en nog geen ingesleten  gewoonte. Maar het is broodnodig om een overprikkeld hoofd op orde te brengen. De rust in mezelf geef ik zo ook door aan mijn gezin en omgeving. Uiteindelijk dus een win-win situatie voor iedereen. Vanavond doen we weer een poging!

Ester