Ik denk… denk ik

De afgelopen maanden zijn mijn partner en ik druk bezig geweest met verhuizen. We zijn gaan samenwonen. Nu de stress van de deadline van de oplevering van mijn huis voorbij is, hebben we te maken met andere stress. Dit is niet te bevatten voor mensen die jong zijn en al helemaal niet door mensen die geen ADHD of een autisme spectrum stoornis hebben. Hij heeft de diagnose ADHD en ik ADHD en PDD-NOS. Ik heb sterk de neiging om te analyseren wat er aan emoties door me heen gaat. Dat is mijn manier om ermee om te gaan. Het moet logisch voor me zijn, verklaarbaar, anders raak ik de kluts volledig kwijt, denk ik.

 

Twee huizen samenvoegen

Hij is 55 en ik ben 48 jaar. Hij heeft een huwelijk achter de rug en heeft  volwassen kinderen. Ik heb 11 jaar samengewoond en ben ongewenst kinderloos gebleven. In die tijd hebben we spullen verzameld. Papieren, foto’s, alles wat ons herinnert aan het verleden en de mensen die in ons leven waren en zijn. Met onze breinen en hoe die werken, ongeremd, associatief denkend, chaotisch, hebben we de geheugensteuntjes nodig. Zeker nu we ouder worden. Wat er gebeurt als je van twee tweekamerwoningen naar één tweekamerwoning gaat, als je beiden de helft van de spullen moet loslaten, opbergen, als alles door je handen gaat met de herinneringen die eraan kleven, is niet te beschrijven. We zijn nog niet klaar en we zijn nu al uitgeput, lichamelijk en emotioneel.

 

Emoties en associaties

Emoties gaan mee met de gedachten, associatief en ze exploderen soms of slaan kapot op het besef dat het nieuwe zo nieuw is en het oude echt achter mij ligt. Ik heb mijn schepen achter me verbrand, alweer. Automatisch gaan mijn gedachten terug naar 16 februari 2010, toen ik met drie tassen en een slaapzak alles achterliet om opnieuw te beginnen. Een lieve Golden Retriever, Elvis (mijn surrogaatkind), de gestorven liefde voor mijn ex-vriend om mijn gevoel voor eigenwaarde te redden, hoop voor de toekomst, een goedlopend bedrijfje, mooi huis en heerlijke woonomgeving, verruilde ik voor een treinkaartje naar Rijswijk waar mijn ouders mij opnamen in hun huis tot ik iets anders had.

 

Opnieuw een leven opbouwen

Vier weken later begon ik vanuit een kleine portiekwoning in het Haagse Moerwijk mijn leven op te bouwen. Ik begon met vrijwilligerswerk, ongeschikt om ooit echt weer in het arbeidsproces te starten, dacht ik. In de loop van de tijd ben ik een aantal ‘vrouwenhaters’ tegengekomen, met de nodige emotioneel pijnlijke gevolgen. Daar was ik, door mijn ervaringen, een magneet voor geworden, denk ik. Juist nadat ik het verlangen naar een man in mijn leven losgelaten had, zag ik hem staan en begon onze relatie. Hij was een goede vriend, iemand om in vertrouwen te nemen, om mee te sparren over toekomstplannen waarin ik meer dan een vrijwilliger zou kunnen zijn. Hij gelooft in mij en ik begin steeds meer te merken hoe groot zijn behoefte is aan iemand die in hem gelooft.

 

Over en weer rekening houden

Met een gelijke geschiedenis wandelen we in het heden rond, kijken samen achterom en turen heel vaak vooruit. We zijn allebei bang. Heerlijk, die gevoelige man die dat erkent. Heerlijk, die persoon naast me die alles wil weten over mijn beperking, het autisme dat hem vreemd is en er rekening mee houdt. Ik verdiep me in mijn geliefde die puur ADHD heeft en als van nature probeer ik er rekening mee te houden. Over en weer, zo hoort het te gaan. Zo komen we, om te beginnen, door deze tijd, denk ik…

 

Margriet van As