Elke deadline neem ik mij voor om gewoon eens wat ruimer de tijd te nemen. Voor mij betekent de datum van de deadline dat ik tot die dag middernacht heb, zeg maar. Dat houdt in dat ik vaak om 23.00 ’s avonds nog een artikel zit te schrijven. Ik haal hem wel altijd, die deadline, maar zit vanaf de dag dat ik hem krijg tot het artikel af is in de stress. Hoe mensen voor een baas kunnen werken en dagelijks van alles moeten doen, af moeten hebben en nog netjes en in orde ook, dat is voor mij een heel groot raadsel.
Werken voor een baas
Ik heb vroeger ook voor een baas gewerkt. Of beter gezegd, voor bazen. Veel bazen zelfs. Bij de slager kon ik super geconcentreerd vlees snijden, maar ik was dan uiterst geïrriteerd als een klant weer kwam “storen”. Bij een fotolaboratorium kon ik uren naar de foto’s staren die ik toen nog moest ontwikkelen. Ik heb toen een camera gehad met het advies dat ik beter fotografe kon worden in plaats van in een lab te staan. Bij de bakker vergat ik de klanten helemaal, want wat een mega lekkere koekjes allemaal! Ik was dan altijd diep in gedachten met welke ik nu weer mee naar huis zou nemen. Kledingwinkels waren al helemaal funest.
Verslavingen en ADHD
Zoals bekend is bij veel mensen met ADHD heb je vaak een verhoogde kans op verslavingen. Shoppen en eten zijn voor mij een probleem. Zo had ik dus einde van de maand hele mooie kleding, met een schuld bij de winkel in plaats van een salaris. Op kantoor was ik waarschijnlijk de enige secretaresse die het geen probleem vond om koffie te halen. Fijne afleiding. Werken bij nachtclubs ging eigenlijk wel goed, als het maar heel erg druk was. Propper zijn paste precies bij mij, lekker de hele dag je eigen ding doen. Het grootste probleem was luisteren naar een baas en alles doen op de momenten dat de baas dat wilde. Dat paste dus helemaal niet in mijn biologische schema.
Alles op z’n tijd
Na jaren als model en parttime fotografe te hebben gewerkt ben ik full time als fotografe gaan werken, de PR in gegaan en schrijf ik voor verschillende blogs. Modellenwerk afwisselen met fotografie vond ik altijd erg leuk, maar om mooi en vrolijk te zijn op de momenten dat zij dat wilden vond ik best moeilijk. Vooral in combinatie met eetbuien. Ik werk dus nu als zzp’er, ik maak mijn eigen uren en heb kunnen regelen dat ik ruim de tijd krijg voor de meeste van mijn blogs. Dit is nodig, want elk geluid kan mij afleiden. Tussendoor moet ik ook de baby gezelschap houden, de kleine van school halen, tosti’s maken voor de vriendinnetjes. Laten we over het huishouden maar niet beginnen. Want waar begin je? En dan dus deadlines. Elke keer weer spannend!
adhdvrouw 