Soms komt er een berichtje binnen wat onderstreept waarom wij zo hard bezig zijn met ADHDvrouw. Het kost veel tijd en energie, we hebben niet alle kennis in huis en moeten nu gaan kijken welke hulptroepen we structureel gaan inzetten. Een bericht als deze laat ons glashelder zien waar we het voor doen. Voor jou, ADHDvrouw!
Zoon met ADD
“Uw zoon zou wel eens ADD kunnen hebben.” Euh, ADD? Dat is ADHD, maar dan zonder druk doen ofzo? Ik besloot me eens te verdiepen in ADD. Met stomheid geslagen hing mijn kin op mijn knieën. Dit gaat over mij! Ik kwam in een soort roes terecht. Ik las alles over ADD, elke site die er was te vinden, elk forum ploos ik uit. Daar leerde ik ook dat die roes een hyperfocus heet. En leerde ik dat ik niet zo vreemd en apart was als ik altijd dacht. Het duurde een half jaar voor ik een verwijzing durfde te vragen bij de huisarts voor onderzoek. Daarna duurde het nog eens 4 maanden voor ik aan de beurt was en uiteindelijk mijn diagnose kreeg: ADHD. Toch de H erbij, maar dat is prima.
Ik ben niet gek!
Ik herken mezelf meer in ADD. Maar ach, het is dezelfde paraplu en het is bewezen: ik ben niet gek! Toen was ik 36 en had ik ineens ADHD. Wat nu? Ik besloot het een paar mensen te vertellen en die vonden het maar raar. “Dat klopte toch niet? Het was mode en iets wat alleen volwassenen kregen die ‘mislukt’ waren.” Ik verzin het niet, dat werd gezegd. “Jij hebt gewoon een baan toch? En je doet helemaal niet druk. Kom op meid, je ziet spoken!” De diagnose voelde als thuiskomen. Puzzelstukken vielen op hun plek en ik durfde weer te zijn wie ik altijd ben geweest. Dan maar een keer een schaar terugvinden in de koelkast. Ik kan er nu om lachen, het hoort bij me.
ADHD is geen synoniem voor mislukkeling
Ik kan mezelf en mijn ‘eigenaardigheden’ accepteren. Hoe bijzonder is het dat je als volwassene nog moet vechten tegen alle vooroordelen. ADHD hebben betekent niet dat je mislukt bent, of gedoemd bent te mislukken, of ooit mislukt moet zijn geweest. Ik ben trots op wie ik ben en had het graag gedeeld met de mensen waar ik om geef. Maar het is niet mogelijk, er rust toch een soort taboe op. Helaas.
Love and Hope
adhdvrouw 