Diagnose ADHD met 43 jaar, serieus?

Het is wel een beetje raar, drieënveertig jaar en nee, niet trillend op mijn benen, maar net gediagnosticeerd met ADHD. Huh? Moi!?! Ik schiet nog net niet in een schaterlach. Wat een grap zeg, normaal weten ze dit toch wel met 6-7 jaar en ik krijg het te horen op mijn 43e. Op dat moment vind ik het zwaar hilarisch, want snappen doe ik het niet helemaal. Clichématig denk ik dan aan een rondtollende stuiterbal die nooit stil zit en ik kan toch behoorlijk goed stilzitten…

M’n kop erbij houden

Ik bedoel, een spelletje wil ik best doen als het maar kort en snel is. Monopoly hou ik gewoon niet van want dat duurt me te lang. Filmpje kijken? Prima! Mag ik ondertussen ook tabletten, tijdschrift lezen, boodschappenbriefje voor morgen maken. Vergadering bijwonen? Ik gooi me vrijwillig in de aanbieding om de notities te maken, anders val ik in slaap. Een telefoongesprek? Kort en bondig graag, want bij een lang gesprek volgt mijn gehoor niet meer en krijg ik de neiging om troepjes te gaan ruimen, tv te kijken, naar het plafond te staren. Dus ik knijp mijn ogen heel hard dicht om jouw verhaal te volgen, misschien moet ik eens langs een oorarts bedenk ik me opeens. Sowieso wordt het steeds lastiger om iemands verhaal aan te horen en ondertussen niet aan een miljoen andere dingen denken, zoals de manier waarop jij je mond beweegt. Gekke dingen eigenlijk die monden, het beweegt en oh warempel, er komt geluid uit. Geluid als in woorden en wat kijk je me nu aan? Ik had een antwoord moeten geven, sjips… Concentratie, concentratie aub!

Honderdduizend ideeën op een dag

Ideeën en plannen heb ik overvloed. Elke dag ontelbare ideëen. De kleinste gebeurtenis, voorwerp of voorval kan al een aanleiding zijn tot een innerlijke brainstorm die niet stopt voordat het bijna compleet is uitgewerkt. In mijn hoofd dan, want van een daadwerkelijke uitvoering komt het maar zelden. Terwijl de brainstorm plaatsvindt is mijn idee briljant, maar dan verzand ik in details of spring over op een nieuw idee of project. Ik word oververmoeid in mijn hoofd en laat het weer varen of mijn onzekerheid speelt op en ik vind mijn briljant idee ineens heel erg dom. Wie zit daar nu op te wachten! Al die tijd die ik heb gestoken in de eventuele uitwerking van mijn briljante idee leiden niet tot zinnige resultaten, zoals verjaardagskaarten of kerstkaarten versturen. Deze koop ik, als het meezit schrijf ik ze ook, een postzegel wil ook nog wel lukken, maar dan gebeurt er iets. Ze verdwijnen om een half jaar later op te duiken. Ik was er toch echt van overtuigd dat ik ze op de post had gedaan. De administratie hangt aan elkaar van laatste moment acties en het ligt toch al weken klaar. Het huishouden gaat meestal met de Franse slag, de Hollandse nijverheid is mijn deur voorbij gegaan.

Allergisch voor ‘moeten’

Moeten, het woord alleen al! Ik presteer echt beter onder druk en ik weet heus wel dat als ik het gelijk afhandel, dan is het gedaan en kun je het ook los laten. Ik weet het allemaal, nu de uitvoering nog. Je kan wel maar je wil niet, werd vroeger op school gezegd. Als je het leuk vind kun je alles, maar moet je rekenen dan wil je gewoon niet. Mijn visie lag net iets anders, want ik snapte het echt niet, kon niet de focus houden op dingen die ik niet leuk vond. De wereld bestaat niet uit lieverkoekjes, werd dan gezegd.  Dat snapte ik ook wel, maar ik kon niet duidelijk maken dat ik het echt niet kon. Ik dacht dus altijd dat het bovenstaande mij als persoon typeerde en niet dat het gewoon allemaal kenmerken zijn van ADHD.  Het vooroordeel van die  stuiterbal die altijd omgekeerd in de boom hangt, nooit stopt met kwebbelen en altijd raar op de schoolfoto staat kan ik wel overboord gooien.  Het is niet één typerend persoon, het kan in allerlei varianten voorkomen.  Daarom vind ik het ook niet erg als anderen met vooroordelen smijten, het is makkelijk om mee te brallen met de meute. Ik snap het zelf nog niet helemaal, laat staan een buitenstaander. ADHD bestaat wel maar dé ADHD-er niet, dat is me nu wel duidelijk!

Ester Peters